ΒΙΒΛΙΟΤΑΞΙΔΙ
Μη διστάσετε να δώσετε βιβλία στα παιδιά σας απ’ όταν είναι πολύ μικρά και αφήστε τα να τα ανακαλύψουν παίζοντας.
Διαβάζετε στα μικρά σας, κρατώντας τα αγκαλιά, δείχνοντάς τους τις εικόνες και ακολουθώντας με το δάκτυλό σας τις λέξεις. Θα τα βοηθήσει να μάθουν εύκολα να διαβάζουν.
Προσέξτε ώστε το κείμενο να είναι μικρό σε αντίθεση με τη γραμματοσειρά και την εικόνα που πρέπει να είναι μεγάλη και καθαρή. […]
(Απόσπασμα από το περιεχόμενο του βιβλίου)
ΒΙΒΛΙΟΤΑΞΙΔΙ
Πριν πολλά-πολλά χρόνια, ούτε που θυμάται πόσα, ήμουνα κι εγώ ένα παιδί όπως εσείς. Μόνο που εγώ δεν έμενα σε πολυκατοικία, δεν είχα κινητό και δεν έπαιζα videogames, αλλά με άλλα παιδιά, σε μια γειτονιά της Αθήνας την Κυψέλη. Όσοι προσπαθούν να μαντέψουν τι παιδί ήμουν, «άτακτο» ή «φρόνιμο» δε θα τους αφήσω να απορούν. Ήμουν και φρόνιμο και άτακτο όπως όλα τα παιδιά του πλανήτη. Πάντως τα γόνατά μου ήταν συνέχεια γδαρμένα και στο κεφάλι μου έχω ακόμη μερικά «παράσημα» από πετροπόλεμο και σκαρφαλώματα σε δέντρα.
Όταν αποφάσιζα να γίνω φρόνιμη, η δουλειά που μου άρεσε πιο πολύ ήταν το διάβασμα. Αδυναμία μου τα βιβλία των αδελφών μου που δε με άφηναν να τ’ αγγίζω κι εγώ τα διάβαζα κρυφά, κρυμμένη στις πιο απίθανες γωνιές και κατά προτίμηση στο πλυσταριό. Στο σχολείο γενικά ήμουν καλή μαθήτρια γιατί δεν ήθελα να με κατσαδιάζουν, με αγαπημένο μου μάθημα την ιστορία. Διαβάζοντάς την φανταζόμουν και έφτιαχνα εικόνες από άλλους τόπους και εποχές. Μανία είχα να σκαρώνω και δικές μοτ ιστορίες που σώνει και καλά έλεγα στους άλλους.
Ε! αυτό το συνήθειο μου έμεινε κι όταν μεγάλωσα. Αυτό μ’ έκανε να γράφω βιβλία για μικρά, μεγάλα και πολύ μεγάλα παιδιά. Η φαντασία μου, που απ’ ότι φαίνεται δε γερνάει μαζί μου, δε με αφήνει να ησυχάσω στιγμή. Συνεχώς με ξελογιάζει. […]
(Απόσπασμα από το περιεχόμενο του βιβλίου)