Τα φαινόμενα του κόσμου, όσα αποτελούν αντικείμενο μέτρησης, περιγράφονται από τις θετικές επιστήμες· όσα είναι τεκμήρια της παρουσίας του ανθρώπου στον κόσμο, είναι θέμα των θεωρητικών επιστημών. Παρ’ όλη την προσπάθεια των θεωρητικών επιστημών, να εργασθούν με την ακρίβεια των θετικών, δεν το κατόρθωσαν αυτό που στη μικροφυσική σαν σχέση της αβεβαιότητας παρεμβαίνει ανάμεσα στον παρατηρητή και στο παρατηρούμενο και εμποδίζει την πλήρη ακρίβεια της παρατήρησης, η υποκειμενικότητα δηλαδή του παρατηρητή, ματαιώνει στον ανθρώπινο τομέα απόλυτα κάθε αντικειμενικότητα.
Η αντικειμενική αντιμετώπιση της κατάστασης του υποκειμένου στην πυρηνική εποχή, στα πλαίσια της τεχνολογικής επανάστασης, του μεταγενέστερου καπιταλισμού – ή όπως και να αποκαλέσουμε την σύγχρονη εποχή – είναι τελικά υπόθεση του υποκειμένου. Οι επιστήμες τού προσφέρουν κάποια βοήθεια, ταυτόχρονα όμως αποκλείουν την χρησιμοποίησή της, επειδή για την επιστημονική μέθοδο το υποκείμενο δεν υπάρχει αναγνωρίζεται μόνον σαν η τυχαία περίπτωση στα πλαίσια του απολυταρχικού «Γενικού». Έτσι, οι επιστήμες δείχνουν απόλυτη αδιαφορία για το υποκείμενο. (Αυτί ισχύει και εκεί που οι επιστήμες παριστάνουν πως βοηθούν το υποκείμενο, όπως στην ιατρική ή στη ψυχολογία· κατά τη «θεραπεία» το υποκείμενο μετατρέπεται σε αντικείμενο της επιστήμης. Ακόμα και αν αναπτυχθεί μία δήθεν «υποκειμενική» σχέση ανάμεσα στον «ασθενή» και στον «θεραπευτή» που σαν «αντικειμενική» μέθοδος πάλι εφαρμόζει την αρχή του «Γενικού» όπως ακριβώς το προβλέπει η επιστήμη). Έτσι οι επιστήμες συμβάλλουν αποτελεσματικά στην ένταξη του υποκειμένου στις κυριαρχικές δομές. Ο φαύλος κύκλος των «αντικειμενικών» επιστημών δεν διασπάται. Για να μπορέσει το υποκείμενο να τον διασπάσει μόνο του, πρέπει να ξεπεράσει με τα μέσα της επιστημονικής σκέψης την ίδια την επιστημονική σκέψη. […]
(Απόσπασμα από το εισαγωγικό κείμενο του βιβλίου)