ΚΑΚΗ ΥΠΑΚΟΗ ΚΑΙ ΑΓΙΑ ΑΝΥΠΑΚΟΗ

Το έτος 2005 η Εκκλησία της Ελλάδος εγνώρισε και έζησε φοβερή κρίση. Οι αποκαλύψεις σκανδάλων εις βάρος υψηλόβαθμων κληρικών, που επεξέτειναν την δράση τους και έξω από τα όρια της τοπικής Εκκλησίας, με συνέπεια μάλιστα να επεκταθεί ο σάλος και εις το παλαίφατο και πρεσβυγενές Πατριαρχείο Ιεροσολύμων, εκλόνισαν την εμπιστοσύνη των πιστών προς το Ιερατείο και εγέμισαν με φαρμακερά βέλη τις φαρέτρες των εκκλησιομάχων. Η διοίκηση της Εκκλησίας, καταστάσα μέρος του προβλήματος, δεν μπορούσε να αντιμετωπίσει την κρίση, γιατί κατέστη αναξιόπιστη.
Οι επίσκοποι κατελήφθησαν από φόβο και δειλία, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, όπου όμως και πάλιν έλειπε η απόφαση για ενέργειες που θα εθεράπευαν την κρίση. Σοβαρός και συνετός επίσκοπος μας εξεμυστηρεύθη ότι δεν τολμά να πράξει ο,τιδήποτε, να συσκεφθεί και να συμπροβληματισθεί με άλλους επισκόπους, διότι αμέσως αυτό θα εγίνετο γνωστόν εις τους “δοκούντας άρχειν” και θα καθίστατο στόχος επιθέσεων και απειλών. Ο εφημεριακός κλήρος, από εγγάμους πρεσβυτέρους κυρίως αποτελούμενος, εστενοχωρείτο για τον εξευτελισμό της Ιερωσύνης από αναξίους κληρικούς, ήταν όμως αδύνατον να εκφράσει την γνώμη του, να προτείνει λύσεις, λόγω της παντοδυναμίας και της ανεξέλεγκτης δικαστικής δικαιοδοσίας των επισκόπων. Το ψευτοεπιχείρημα της υπακοής στους επισκόπους παρέλυε κάθε επιθυμία αντιστάσεως ή έδινε πνευματική δικαιολογία και διέξοδο στους ράθυμους, τους δειλούς και αδιάφορους.
Έχουμε πει και έχουμε γράψει και άλλες φορές ότι έχει πολύ μεγάλο κόστος η γνώση της εκκλησιαστικής παραδόσεως και προ παντός η θέληση και η επιθυμία της τηρήσεως των παραδεδομένων, της κατακολουθήσεως των Αγίων. Όταν προσβάλλεται το Ευαγγέλιο και αθετείται η αλήθεια, τότε δεν δικαιολογούνται η σιωπή και η απραξία. Υπάρχει “καιρός του σιωπάν και καιρός του λαλείν”. Εμείς ομιλήσαμε, αναλύσαμε και προτείναμε λύσεις. Γνωρίζαμε τις συνέπειες του τολμήματος και τις υποστήκαμε. Ο αρχιεπίσκοπος κ. Χριστόδουλος μας επέβαλε την ποινή της αργίας από πάσης ιεροπραξίας αναρμοδίως και αντικανονικώς, διότι ως κληρικός του Οικουμενικού Πατριαρχείου ανήκουμε σε άλλη εκκλησιαστική δικαιοδοσία στην οποία δεν είχε δικαίωμα να επέμβει. Το έπραξε βέβαια με την συγκατάθεση του Οικουμενικού Πατριαρχείου, στην κεφαλή του οποίου δεν αρέσει επίσης ο παραδοσιακός Ορθόδοξος λόγος. Δεν υποκύψαμε όμως με τη Χάρη του Θεού και την συγκινητική συμπαράσταση πολλών αδελφών, εκ των εγγύς και μακράν.
Καρπός αυτής της αγρύπνιας και αυτών των αγώνων είναι τα τρία κείμενα που δημοσιεύονται στο παρόν βιβλίο, δημοσιευθέντα ήδη στον “Ορθόδοξο Τύπο” και στην “Θεοδρομία”.
Ιδιαιτέρως χαίρουμε, γιατί μας δόθηκε η ευκαιρία να ασχοληθούμε με το λεπτό και ευαίσθητο θέμα της υπακοής, να το παρουσιάσουμε και υπό άλλη, αγνοούμενη και μη προβαλλόμενη, διάσταση. Αν αυτή η διάσταση αγνοηθεί, θα κυριαρχήσουν οι ψευδοδιδάσκαλοι και οι ψευδοποιμένες που κατασπαράσσουν το ποίμνιο ή το οδηγούν εις οδούς απωλείας.