Η απόβαση του ελληνικού στρατού στη Σμύρνη, το Μάιο του 1919, ήταν η μεγάλη στιγμή για τους Μικρασιάτες, η στιγμή που το όνειρο της απελευθέρωσης γινόταν πραγματικότητα. Αυτό ίσχυε τουλάχιστον για τους Έλληνες της περιοχής γύρω από τη Σμύρνη. Όμως αυτό ήταν μόνο η αρχή ενός τριετούς αιματηρού πολέμου με εναλλαγές επιτυχιών και αποτυχιών για τον ελληνικό στρατό. Πόσοι, άραγε, πίστευαν την άνοιξη του 1919 ότι ένα χρόνο αργότερα ο ελληνικός στρατός θα έφτανε στην Προύσα και πόσοι ότι το 1921 θα πλησίαζε την Άγκυρα;
Παράλληλα με τις στρατιωτικές επιχειρήσεις, υπήρχαν σχέδια από Μικρασιάτες και Σμυρνιούς που επιδίωκαν την αυτονόμηση της περιοχής ως μία λύση στο στρατιωτικό αδιέξοδο. Παρόμοιο ήταν και το σχέδιο για αυτόνομο κράτος με χριστιανό διοικητή υπό την επικυριαρχία του σουλτάνου. Αν και η αυτονομία κηρύχθηκε τον Ιούλιο του ’22, ωστόσο η άρνηση των Μεγάλων Δυνάμεων να τη δεχτούν έδειξε ότι και αυτή η λύση ήταν μάλλον ουτοπική. Ουτοπική ήταν και η προσπάθεια κατάληψης της Κωνσταντινούπολης ως τελευταίο χαρτί της Ελλάδας στο διπλωματικό παιχνίδι.
(Απόσπασμα από τον εισαγωγικό κείμενο του ημερολογίου)