Η ΦΟΝΙΣΣΑ
«Η φόνισσα» (1903) κατέχει, κατά γενική ομολογία, ξεχωριστή θέση στο έργο του Παπαδιαμάντη (1851-1911). Ξεχωριστή και με τις δύο σημασίες της λέξης: ιδιαίτερη και εξέχουσα. Αν δεν υπήρχε «Η φόνισσα», το έργο αυτό θα έμενε λειψό, όσο τουλάχιστον αφορά το πρόβλημα του κακού, πρόβλημα που δεσπόζει στο παπαδιαμαντικό corpus. Το παπαδιαμαντικό κακό είναι, κατά κανόνα, το καθημερινό, το τρέχον κακό, πνιγηρά μίζερο συχνά, είναι το κακό του καθημερινού κανονικού ανθρώπου. Το κακό του Παπαδιαμάντη δεν είναι το έγκλημα, δεν είναι η ακραία παράβαση που θέτει σε κίνδυνο την ίδια την ύπαρξη της κοινότητας, δεν είναι εξαιρετικό είναι κοινότοπο. Εξαίρεση «Η φόνισσα», και μάλιστα διόλου αμελητέα, αφού πρόκειται για κορυφαίο κείμενο όχι μόνο του συγγραφέα του αλλά και όλης της νεοελληνικής πεζογραφίας. Χωρίς τη «Φόνισσα» το παπαδιαμαντικό έργο θα ήταν εντελώς διαφορετικό. Το κακό που διαπράττει η γραία Χαδούλα δεν είναι το καθημερινό κακό, το συνηθισμένο, το κοινωνικό, αλλά το μέγα κακό, το ριζικό, το ασυγχώρητο. Ποια είναι όμως αυτή η Φραγκογιαννού, τι σόι άνθρωπος είναι αυτή η γυναίκα που διαπράττει ένα τόσο ακραίο έγκλημα; Και τι είναι άραγε αυτό που την οδηγεί να το αποτολμήσει;
(Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)
[…] Ο κόσμος του Παπαδιαμάντη είναι δίχως «τελειωμό» ένας κόσμος αδικίας, βασάνων, στέρησης και αποτυχίας, «ταλαιπωρίας των πτωχών και στεναγμού των πενήτων» Αν σε ένα τέτοιον κόσμο η αριστοτεκική στάση του «πάσας τας τύχας ευσχημόνως φέρειν» (Ηθικά Νικομάχεια, 1101α1) οδηγεί στην ατομική αξιοπρέπεια, η στάση την οποία θα προτιμούσε ο Παπαδιαμάντης, δηλαδή το «πάσας τας τύχας αγογγύστως φέρειν» οδηγεί στον συμμερισμό του άλλου, στην αλληλεγγύη, στην εκπλήρωση, παρά ταύτα, των υποχρεώσεων και, μπορεί, στην καλοσύνη. Η αγογγυσία είναι, για τον Παπαδιαμάντη, η γη η καλή, το πρόσφορο ψυχικό κλίμα για να ριζώσει και να καρπίσει, μέσα σε έναν κόσμο που δεν αλλάζει, στον κόσμο της συναλλαγής και του κοινόχρηστου κακού, η καλοσύνη -το αληθινό σκάνδαλο, το μόνο, είαι το αγαθό!- δηλαδή η θεία-Σκευώ, η Χαρμολίνα, η Σεραϊνώ η Κουμπίονα, η θεία-Αχτίτσα, ο Αποστόλης ο Κακόμης… […]
(Απόσπασμα από τον πρόλογο του βιβλίου)
ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ
ΠΡΟΛΟΓΟΣ, Σταύρος Ζουμπουλάκης
Η ΦΟΝΙΣΣΑ
ΓΛΩΣΣΑΡΙ
ΣΥΝΤΟΜΟΓΡΑΦΙΕΣ