Η τωρινή γενιά, μια και ζει με το διαρκές άγχος μιας παγκόσμιας καταστροφής, θα ‘πρεπε τουλάχιστο να εκτιμάει την τύχη της που έχει τη δυνατότητα να αναπνέει τον ίδιο αέρα πάνω στη γη με τους δυο μυθικούς ήρωες, το Λώρενς της Αραβίας που διασχίζει την απεραντοσύνη της μυστηριώδους ερήμου πάνω στο περήφανο πολεμικό άτι του ή που προχωράει λικνιζόμενος πάνω στις καμπούρες της γενναίας γκαμήλας του για μια συνάντηση που ο Θεός ξέρει τι τον περιμένει… και στην άλλη άκρη του κόσμου, τον Γκράουτσο τον αναπόφευκτο που βιώνει μια πρόσκαιρη παρουσία στα σύνορα της λήθης, αφιερωμένος σε ριψοκίνδυνες μεταφορές χωρίς άλογο και γκαμήλα, αλλά που ποτέ δεν το βάζει κάτω, καθώς σφυράει χαρούμενα περπατώντας στα βουλεβάρτα με πονηρό χαμόγελο και με γοητευτικό και ακαταμάχητο βλέμμα. (Γκράουτσο Μαρξ)
… Για τους Αδελφούς Μαρξ η ακαδημαϊκή παιδεία δεν έχει νόημα και οι σχολαστικές εργασίες αξίζει να πεταχτούν στη φωτιά – έργο που ο Χάρπο αναλαμβάνει με χαρά, οπλισμένος με ένα φτυάρι κάποιου καρβουνιάρη. Έτσι, καθώς επιθυμούν να επανεξετάσουν τα πάντα και να μη σέβονται τίποτα α πριόρι, οι Αδελφοί Μαρξ επιδίδονται σ’ ένα διαρκή αγώνα ενάντια στο παραδοσιακό πνεύμα ενσαρκώνουν την αλλαγή και αρνούνται οτιδήποτε στατικό. Μέσα από διαφορετικούς δρόμους του αφηρημένου και της αναρχίας όλη τους η τέχνη αναδεικνύεται από μια διαρκή αναθεώρηση των άλλων, αλλά και των εαυτών τους…