… Τά βλέμματα της Ελένης καί της Ευγενίας συναντήθηκαν. Οι ματιές τους δεν έκρυβαν καμιά απόχρωση αντιπαλότητας. Το απλόχερο κοίταγμα της Ελένης έδινε θάρρος στην Ευγενία πού όλο καί πλησίαζε. Το κάθε βήμα πού τίς χώριζε έμοιαζε να ισοδυναμεί με χάος. Το χάος όμως εκμηδενίζεται εύκολα αν το μέσο πού καλύπτει τίς αποστάσεις είναι το φως. Τίποτε δεν υπάρχει σ’ όλο το σύμπαν, πιο γρηγορότερο από το φως, εκτός κι αν το φως είναι άκτιστο. Στήν περίπτωση αυτή έχουμε παρουσία Θεού καί τότε οί αποστάσεις διανύονται μ’ άλλον τρόπο κι άλλα μέτρα.
Πλησίασαν σ’ απόσταση αναπνοής. Η Ευγενία προσπάθησε να μιλήσει. ‘Ηταν αρκετά δύσκολο. Τί θα μπορούσε να πει αυτή πού είχε μπει αγκάθι στίς σχέσεις του ζευγαριού;
– Συγχώρεσέ με.
Αυτό ήταν το μόνο πού είπε. Δυο καί μόνο λέξεις ήταν αρκετές για να γιατρέψουν έναν ατέλειωτο πόνο. Ήταν πιο λίγες, πολύ πιο λίγες, από τίς λέξεις πού είχε πει ο άσωτος όταν γύρισε στον πατέρα του. Τότε ό άσωτος ψέλλισε επτά λέξεις, τώρα ή Ευγενία είπε μόνο δύο…
(Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)
Σκέφτομαι πάντα, πως θα’ ταν ο κόσμος, αν ο βυζαντινός αυτοκράτορας Ιωάννης Βατάτζης δεν επέτρεπε στον μέγα πριμικήριο Τορνίκη να βγάλει τα μάτια ενός οκτάχρονου αγοριού, που λεγόταν Κωνσταντίνος κι ήταν γιός του στρατηγού Αλέξιου, που είχε επανακτήσει την Πόλη από τα χέρια των Φράγκων το έτος 1261. Θα υποστηρίξουν μερικοί πως είναι ανόητο να περιμένω αλλαγές από ένα τόσο ασήμαντο γεγονός. Μπορεί βέβαια να’ χουν δίκιο εφ’ όσον μετρούν την ιστορία με μεγέθη ποσοτικά. […]
(Απόσπασμα από το περιεχόμενο του βιβλίου)
ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ
ΠΡΟΛΟΓΟΥ ΝΥΚΤΑ
ΜΕΣΟΝΥΚΤΙΚΟ
ΑΠΟΛΥΣΗ ΜΕΣΟΝΥΚΤΙΚΟΥ. Ο ΧΟΡΟΣ ΤΩΝ ΚΑΘΑΡΙΣΤΡΙΩΝ
ΠΟΙΗΤΙΚΟ ΔΙ’ ΕΥΧΩΝ
ΠΡΟΛΟΓΟΣ ΜΕΡΑΣ ΣΚΟΤΕΙΝΗΣ
ΩΡΑ ΠΡΩΤΗ
ΑΠΟΛΥΣΗ ΠΡΩΤΗΣ ΩΡΑΣ. Ο ΧΟΡΟΣ ΤΩΝ ΚΛΗΤΗΡΩΝ
ΠΟΙΗΤΙΚΟ ΔΙ’ ΕΥΧΩΝ
ΠΡΟΛΟΓΟΣ ΩΡΑ ΤΗΣ ΚΡΙΣΕΩΣ
ΩΡΑ ΤΡΙΤΗ
ΑΠΟΛΥΣΗ ΤΡΙΤΗΣ ΩΡΑΣ. Ο ΧΟΡΟΣ ΤΩΝ ΚΑΝΑΛΙΩΝ
ΠΟΙΗΤΙΚΟ ΔΙ’ ΕΥΧΩΝ
ΠΡΟΛΟΓΟΣ ΩΡΑ ΕΣΚΟΤΙΣΜΕΝΗΣ ΚΑΘΑΡΣΕΩΣ
ΩΡΑ ΕΚΤΗ
ΑΠΟΛΥΣΗ ΕΚΤΗΣ ΩΡΑΣ. Ο ΧΟΡΟΣ ΤΩΝ ΧΡΗΜΑΤΙΣΤΩΝ
ΠΟΙΗΤΙΚΟ ΔΙ’ ΕΥΧΩΝ
ΠΡΟΛΟΓΟΣ ΩΡΑ ΠΕΦΩΤΙΣΜΕΝΗΣ ΚΑΘΑΡΣΕΩΣ
ΕΝΑΤΗ ΩΡΑ
ΑΠΟΛΥΣΗ ΕΝΑΤΗΣ ΩΡΑΣ. Ο ΧΟΡΟΣ ΤΩΝ ΓΕΡΟΝΤΩΝ
ΕΠΙΛΟΓΟΥ ΜΕΡΑ