Με την νοσταλγική συλλογή των αφηγημάτων ΠΕΡΝΩΝΤΑΣ ΤΟ ΚΑΤΩΦΛΙ , ο δεσπότης Ζαχουμίου, Ερζεγοβίνης και Παραθαλασσίων κ.κ. Γρηγόριος Ντούριτς αναμφιβόλως εισέρχεται στην τάξη των χαρισματικών Βοσνιοερζεγοβίνιων συγγραφέων και με τον πεζό λόγο του συνεχίζει την καλύτερη παράδοση των αφηγηματογράφων στην Σερβική γλώσσα, από τον Πέτρο Κότσιτς έως τον Ζούχα Τζούμχουρα του Ίβο Άντριτς ή του Μέσα Σελίμοβιτς. Μετά από τις δύο νουβέλες, Ο ΛΑΑΡΟΑ και ΔΙΗΓΗΣΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΑΛΑΙΟ ΚΡΑΛΗ, που εκδόθηκαν πριν αρκετά χρόνια, ο συγγραφέας σε αυτή τη συλλογή περιγράφει τις ιστορίες μικρών ανθρώπων στην περιοχή της δικής του Ερζεγοβίνης κατά τα τέλη του ταραχώδους 20ου αιώνος.
Όταν γράφει για ορισμένες προσωπικές ιστορίες συγχρόνων ανθρώπων, για τις δυστυχιες τους, για τις ασυμφωνίες και τις πλάνες, τις αρρώστιες, τις μιζέριες και τα παραστρατήματα, ο συγγραφέας ξεχωρίζει τις φωτεινότερες στιγμές από τη ζωή τους και βρίσκει τα πολύτιμα χαρακτηριστικά του χαρακτήρα τους. Και όταν γράφει για την μπάλα, το γέλιο, τα τρένα, τις έγνοιες, τη θάλασσα ή τα μοναστήρια, ο Γρηγόριος Ντούριτς ζωντανεύει τα ξεχασμένα και ερημωμένα μέρη, τους χώρους και τις διαθέσεις των ανθρώπων της περιοχής του, κατεστραμμένης από τον πόλεμο.
Ξεχωριστός ψυχολόγος προσωπογράφος, ο συγγραφέας σ’ αυτό το βιβλίο ανυψώνεται υπεράνω των μοιραίων διαιρέσεων στον λαό, περνώντας το στενό και εγωιστικό κατώφλι του σπιτιού του, της πίστεως και του έθνους, και μας δίνει με κάθε σειρά του πεζού λόγου του να καταλάβουμε ότι θα ακολουθήσει τη σκέψη του Άντριτς: «Το μεγαλύτερο βουνό που πρέπει να περάσει ο άνθρωπος είναι το κατώφλι του ίδιου του σπιτιού του».
(Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)
ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ
Πρόλογος
Κατώφλι
Τρένα
Ζιτομίσλιτς
Όστρογκ
Μπάλα
Γέλιο
Πέτρινο δάκρυ
Θάλασσα
Μονή Ζάβαλα
Πέταρ Ζίμονιτς
Ληξιαρχική πράξη
Παιδιά
Σάκιμπ
Το Ύδωρ το ζων
Πέταρ
Τραύματα
Έγνοια
Τάφοι
Φίλιππος
Άνια
Νεμάνια
Αναστασία
Τβέρντος