Η καθιέρωσις αυτή, έδωσε την αφορμή εις τον Σεβασμιώτατον Ποιμενάρχη μας Κον Κον Θεολόγον, να θελήση να οργανώση μια Γιορτή, εν συνεννοήσει με τα Μέλη της Πανελληνίου Ενώσεως Θεολόγων του Τοπικού Παραρτήματος της Θεσσαλίας.
Και εσκέφθησαν να αναθέσουν στην μετριότητά μου την Ομιλία που θα αποτέλει μέρος της Γιορτής.
Το θέμα που επροτάθη είναι:
«Η Γυναίκα μέσα από την Αγία Γραφή».
Αλλ’ ευθύς γεννιέται το ερώτημα:
Υπάρχει διαφορά ανάμεσα στην Γυναίκα του χώρου της Αγίας Γραφής και στην Γυναίκα έξω από τον χώρον αυτόν;
Φαίνεται πως υπάρχει.
Και η διαφορά αυτή τονίζεται περισσότερο από το φαινόμενον του συγχρόνου Φεμινισμού που ζητά μια ελευθεριάζουσα χειραφέτησι της Γυναικός.
Και το φαινόμενον του Φεμινισμού, δεν είναι τυχαίον ότι ανεπτύχθη επί χριστιανικού εδάφους, και μάλιστα επί εδάφους του λεγομένου Δυτικού Χριστιανισμού.
Ο Δυτικός Χριστιανισμός, ενωρίς άρχισε να εκκοσμικεύεται, και υποδείγματά του δεν ήσαν πλέον πρόσωπα και πράγματα του χώρου της Αγίας Γραφής, αλλά υποδείγματα κοσμικά.
Η ανάπτυξις του Τεχνικού Πολιτισμού πρόβαλε σαν μια απαραβίαστη αυθεντία που μπορούσε να εναποθέτη την σφραγίδα του, σφραγίδα ιερή, στην όλη ζωή των Χριστιανών της Δύσεως.
Έτσι, διαφοροποιήθηκε η πνευματικότητα των Χριστιανών της Δύσεως με τα γνωστά τραγικά αποτελέσματα.
Και ένας εκκοσμικευμένος Χριστιανισμός, δεν σώζει.
Αν θέλωμε πραγματικά την σωτηρία, πρέπει να ξανακοιτάξωμε τα αιώνια υποδείγματα πού προβάλλει η Αγία Γραφή και η Ορθόδοξος Παράδοσις των Αγίων της Εκκλησίας μας.
Γράφει επιγραμματικά διά την Γυναίκα ο Απ. Πέτρος:
«Ομοίως αι Γυναίκες υποτασσόμεναι τοις ιδίοις ανδράσιν, ίνα και εί τινες απειθούσι τω λόγω, διά της των Γυναικών αναστροφής άνευ λόγου (άνευ ιδιαιτέρου κηρύγματος) κερδηθήσονται, εποπτεύσαντες την εν φόβω αγνήν αναστροφήν υμών ων έστω ουχ ο έξωθεν εμπλοκής τριχών και περιθέσεως χρυσίων ή ενδύσεως ιματίων κόσμος, αλλ’ ο κρυπτός της καρδιάς άνθρωπος εν τω αφθάρτω του πραέος και ησυχίου πνεύματος, ό εστιν ενώπιον του Θεού πολυτελές.
Ούτω γαρ ποτε και αι άγιαι γυναίκες αι ελπίζουσαι επί τον Θεόν εκόσμουν εαυτάς, υποτασσόμεναι τοις ιδίοις ανδράσιν, ως Σάρρα υπήκουσε τω Αβραάμ, κύριον αυτόν καλούσα∙ ης εγεννήθητε τέκνα∙ αγαθοποιούσαι και μη φοβούμεναι μηδεμίαν πτόησιν» (Α’ Πετρ. 3, 1-6) […]
(Απόσπασμα από το περιεχόμενο του βιβλίου)