ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ ΜΟΝΟΛΟΓΟΥ
Θα ήταν υπέροχο αν συνέβαινε! Αλλά δεν συμβαίνει! Η κρίση να μην είχε χτυπήσει την πόρτα της ελληνικής Εκκλησίας! Αν γινόταν αυτό, η Εκκλησία θα ήταν μια ευχάριστη σφήνα μέσα στην καθημερινή μιζέρια μας. Και πολλοί Έλληνες οι οποίοι έχουν απομακρυνθεί, θα αποφάσιζαν τον επαναπατρισμό τους στην Εκκλησία.
Αν ορισμένοι πιστεύουν –πράγμα μη λογικόν- ότι εν μέσω κρίσεως η Εκκλησία διέρχεται περίοδο ακμής και ευημερίας, δεν είναι ρεαλιστές, διαιωνίζουν μέσα τους έναν υπέρμετρο ενθουσιασμό ή παρασύρονται από αληθοφανείς καταστάσεις.
Η κρίση ταρακουνά και την Εκκλησία. Όχι η οικονομική κρίση, αλλά η άλλη, την οποία μπορείτε να την ονομάσετε όπως θέλετε: πνευματική, ηθική, θεολογική, ποιμαντική, ενοριακή, οργανωτική, επικοινωνιακή, κρίση πρόσωπων, κρίση νοοτροπίας κ.λ.π. Η ελληνική Εκκλησία αιμορραγεί από πολλές απόψεις (μιλάμε πάντα για το ανθρώπινο σκέλος της, όχι το… άλλο). Τα μέλη της Εκκλησίας (κληρικοί και λαϊκοί), έχουμε υποκύψει στις πιέσεις της γενικότερης κρίσης. Ζούμε σε σύγχυση, ηττηθήκαμε, δεν έχουμε να αναγγείλουμε κάτι διαφορετικό, εκτός από θεωρίες χωρίς συνέχεια. Η φθορά αποτυπώνεται στα έργα μας, στα λόγια μας, στα πρόσωπα μας, στη ζωή μας. Ο απολογισμός είναι θλιβερός. Και οι παραινέσεις ορισμένων «να ληφθούν ριζικά μέτρα», ήχούν στο κενό γιατί η Εκκλησία είναι απροετοίμαστη για κάτι τέτοιο.
Μία από τις αιτίες αναξιοπιστίας της ελληνικής Εκκλησίας είναι η έλλειψη διαλόγου με τους ανθρώπους, με την εποχή μας. Ο διάλογος είναι άγνωστο είδος στον εκκλησιαστικό χώρο. Οι άνθρωποι της ελληνικής Εκκλησίας δεν μάθαμε να συνομιλούμε, μάθαμε να πολυμιλάμε για τα μεγαλεία της Πίστεως, να κηρύττουμε, να νουθετούμε ή να προτείνουμε ως λύση την υπακοή ακόμη και σε… ποιμένες με ένα κάρο ασθένειες. Η Εκκλησία μαστίζεται από την έλλειψη διαλόγου, είναι όμηρος του μονολόγου της. Γι’ αυτό και ζει το ναδίρ του κύρους της. […]
(Απόσπασμα από τον πρόλογο του βιβλίου)
ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ
ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ ΜΟΝΟΛΟΓΟΥ
Αντί προλόγου
Εκκλησία του μονολόγου
Έχω αντιρρήσεις
Έχω ερωτήματα
Έχω προτάσεις
Μήπως είμαι επικίνδυνος αποστάτης ή αιρετικός;
Διάλογος με όλους
Τι θα μπορούσε να συμβεί, αν η ελληνική Εκκλησία υιοθετούσε τον διάλογο ως δίαυλο επικοινωνίας προς τους ανθρώπους;
Εγώ, ένας «παντελονάς»