ΕΛΠΙΖΩ ΚΙ ΕΙΝΑΙ ΑΣΒΗΣΤΗ Η ΕΛΠΙΔΑ ΜΟΥ
Η Susanne Fouché 54 χρόνια, (γραμμένο το 1981), τώρα «ενοχλεί» τους ισχυρούς και την κοινή γνώμη, για να μπορέσουν, επι τέλους, οι άρρωστοι και ανάπηροι να ενταχθούν φυσιολογικά στην κοινωνία. Άρρωστη, ανάπηρη η ίδια από τα 16 της χρόνια, απόκτησε την πείρα ότι η υγεία και η περιουσία δεν είναι απαραίτητα για να συμβάλει κανείς στην επιτυχία ενός δίκαιου αιτήματος. Ήδη από το 1929 δημιούργησε τον LADAPT (Σύνδεσμο για την προσαρμογή στην εργασία των σωματικά αναπήρων). Εξήντα χιλιάδες ανάπηροι, μέσα στα τριάντα κέντρα του LADAPT, ξαναβρήκαν το νόημα της ζωής!
Παρ’ όλη την αναπηρία της κατόρθωσε να υπερασπιστεί τα δίκαια των αναπήρων, όχι μόνο στη Γαλλία αλλά και στο Βέλγιο, στο Καναδά, στη Γιουγκοσλαβία, στην Ελβετία και αλλού.
«Μπορεί κανείς να δώσει τη ζωή του, πεθαίνοντας αλλά μπορεί, επίσης, να τη δώσει, ζώντας. Να την προσφέρει, μέρα με τη μέρα, ώρα με την ώρα, χωρίς σταμάτημα, χωρίς διαστήματα σιωπής, χωρίς πισωγυρίσματα. Αυτό έκαμε η Susanne Fouché.»
(Louis Leprince – Rignuet της Γαλλικής Ακαδημίας)
(Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)
[…] Αλλά η Susanne Fouché είχε ένα ανεξάντλητο πλούτο, που ήξερε να τον κάνει να καρποφορεί: μια ακαταμάχητη δύναμη, που την έμπνευσή της την αντλούσε απ’ τη χριστιανική της πίστη. Έτσι, μπορούσε, μέσα απ’ όλα τα εμπόδια, τα φαινομενικά ανυπέρβλητα, να κάνει ένα έργο. Κίνησε, κάθε λίθο, και κατάφερε να διεγείρει το ζήλο και το ενδιαφέρον για τον σωματικά ανάπηρο άνθρωπο. Χάρη στις ακαταπόνητες φροντίδες της, έφτασε σε αποτέλεσμα, που η ίδια, αν και τα θεωρεί ακόμη ανεπαρκή, όμως ήδη είναι πολύ ενδιαφέροντα και ευεργετικά.
Δεν υπάρχει πιο μεγάλο δείγμα αγάπης από το να προσφέρει κανείς τη ζωή του γι’ αυτούς που αγαπάει. Μπορεί κανείς να δώσει, τη ζωή του, πεθαίνοντας αλλά μπορεί, επίσης, να τη δώσει, ζώντας. Να την προσφέρει μέρα με τη μέρα, ώρα με την ώρα, χωρίς σταματημό, χωρίς διαλείμματα σιωπής ή πισωγυρίσματος. Αυτό έκανε η Susanne Fouché για τους σωματικά ανάπηρους. […]
(Απόσπασμα από τον πρόλογο του βιβλίου)
ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ
ΕΛΠΙΖΩ ΚΙ ΕΙΝΑΙ ΑΣΒΗΣΤΗ Η ΕΛΠΙΔΑ ΜΟΥ
Δυο λόγια για τους έλληνες αναγνώστες
Πρόλογος
Εισαγωγή
ΠΡΩΤΑ ΒΗΜΑΤΑ ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ
1.- Παιδικά χρόνια μέσα στη θλίψη
2.- Ο καιρός της δοκιμασίας
3.- Πρώτο ξεκίνημα για δουλειά: Μπέρκ
ΜΙΣΟ ΑΙΩΝΑ ΣΤΗ ΜΑΧΗ: LADAPT
1.- Πριν απ’ τον πόλεμο και τα πρότυπα
2.- 1939-1945. Ο πόλεμος. Η απελευθέρωση
3.- Ποιος ο σκοπός των Ιδρυμάτων
Α’ Η επαγγελματική μόρφωση
Β’ Η αγωγή κινησιοθεραπείας
Γ’ Το ανάπηρο παιδί
Δ’ Η υπό «προστασία εργασία»
4.- Όλο το μέλλον μπροστά μας
Ένας απολογισμός