Η ΤΕΛΕΙΑ ΑΝΤΙΛΟΠΗ

Η ΤΕΛΕΙΑ ΑΝΤΙΛΟΠΗ

Σχοινοβατούσα στη μεθόριο πίστης κι απιστίας από παιδί. Ποτέ δεν ήμουν απόλυτα πιστός, μα είχα ερωτευτεί αυτά τα νεύματα του Κόσμου που γεννούν στις καρδιές μας μεγάλες προσδοκίες. Το να αναζητάς τον Θεό, όμως, σημαίνει να τον προτιμάς νεκρό από το να είναι είδωλο. Έτσι, αδιαφορώντας για τα ξόανα, όδευα προς τον αθεϊσμό. Μα −αναπάντεχα− κάτι είδα να φωτίζει. Ο συγγραφέας πορεύεται σε ατραπούς αναζήτησης του Θείου, τώρα που οι προνεωτερικοί θρησκευτικοί μύθοι έχουν από καιρό κλονιστεί. Ποια είναι τα κριτήρια της αλήθειας; Τι είναι ο εαυτός, η προσευχή, το θαύμα, η αγιότητα; Πώς χωράει τόσο κακό σε έναν κόσμο φτιαγμένο από έναν Θεό αγάπης; Παλεύοντας με τα ερωτήματα, αναζητά αξιόπιστες διόδους με τη βοήθεια πιστών και απίστων. Πιστών που βιώνουν αντί να ιδεολογούν και απίστων που δεν συγχωρούν μυθεύματα. Εν ολίγοις, ιχνηλατεί την τέλεια αντιλόπη…

(Από την παρουσίαση του εκδότη)

 

Η γιαγιά μου γεννήθηκε το 1898 σε ένα χωριό της Σάμου. Τη θυμάμαι να μου λέει με παράπονο ότι στη δευτέρα δημοτικού ο πατέρας της την πήρε από το σχολείο γιατί δεν υπήρχε άλλος να βόσκει την κατσίκα της οικογένειας. Μάλιστα θυμόταν τον δάσκαλο να λέει στον μπαμπά της: «Κυρ Μανώλη, σε παρακαλώ, άσε την Αννούλα στο σχολείο. Τα αγαπάει τα γράμματα». Αλλά ο κυρ Μανώλης δεν πείστηκε. Έχω βαθιά ευγνωμοσύνη στη γιαγιά γιατί είναι από τους ανθρώπους που, στην κρίσιμη παιδική ηλικία, μού έμαθαν τι είναι ανεπιτήδευτη αγάπη· αλλά και τι είναι προσευχή. Όχι με κάποιο κήρυγμα που μου έκανε. Αλλά επειδή ζούσε μαζί μας και την έβλεπα κάθε βράδυ να παίρνει το προσευχητάρι και να λέει το απόδειπνο. Η θέα αυτής της γιαγιάς να προσεύχεται, σαν να μετέδιδε κάτι από μια χάρη που ελάμβανε. Η γιαγιά, με τα ελάχιστα γράμματα που ήξερε, είχε μια απλή πίστη. Πίστευε ότι η ιστορία της Γένεσης στην Παλαιά Διαθήκη ήταν κυριολεκτική αφήγηση της δημιουργίας του κόσμου. Πίστευε και στην ιστορία της Κιβωτού του Νώε, παρ’ ότι η Κιβωτός δεν θα έφτανε στον Νώε ούτε για να σώσει τις αράχνες από τον κατακλυσμό (αφού στις αράχνες υπάρχουν τουλάχιστον 35.000 είδη). Εγώ δεν θα μπορούσα να πιστεύω στην ιστορία της Κιβωτού. Όχι επειδή ήμουν πιο έξυπνος από τη γιαγιά – όση ευφυΐα έχω, από αυτήν την κληρονόμησα. Αλλά επειδή γεννήθηκα 75 χρόνια αργότερα και δεν πέρασα τα νιάτα μου βόσκοντας κατσίκες στα βουνά. Θυμάμαι να παρακολουθώ ντοκιμαντέρ και να μαθαίνω πως άνθρωποι γενετικά όμοιοι με εμάς υπάρχουν περίπου για τα 70.000 χρόνια από τα τέσσερα δισεκατομμύρια χρόνια που υπάρχει ζωή στη γη. […]

(Απόσπασμα από τον πρόλογο του βιβλίου)

 

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

Η ΤΕΛΕΙΑ ΑΝΤΙΛΟΠΗ

Πρόλογος

Η προσευχή των ένθεων άθεων

Το κβαντικό εκκλησάκι του αη Νικόλα

Το χάος της αγνωσίας και το νεκροταφείο του ιδεολογήματος

Τα όρια της επιστημονικής γνώσης

Προσεγγίζοντας τη μεταφυσική αλήθεια

Τι είναι ο εαυτός

Αναζητώντας την προσευχή

Η σιωπή του Θεού

Κουβεντιάζοντας με τον αθεϊστή του νου μου

Οι απαρχές του John στην καταληπτική προσευχή

Η υπέρβαση των θρησκευτικών ειδώλων

Η επικίνδυνη πειστικότητα της πλάνης

Αναζητώντας οδοδείκτες προς τη σιωπή

Ανιχνεύοντας ανταύγειες της χάρης

Υπερβαίνοντας τα όρια του κόσμου

Τι είναι θαύμα

Ιχνηλατώντας το νόημα και την αγιότητα

Αναζητώντας τη φύση της πραγματικότητας

Διαφεύγοντας απ’ τη νέκρα

Το «ανυπόστατο» του κόσμου κι η δόξα του

Ερμηνεύοντας τη θεολογικής γλώσσα

Η αγιότητα ως η ανακάλυψη της φύσης μας

Ο κίνδυνος της φαντασιωσικής θρησκείας

Πώς είναι ένας άγιος

Το πρόβλημα του κακού

Το παραμύθι της μυστικής καμπάνας

Υστερόγραφο

Αντί επιμέτρου (Φλεγόμενα σκαριά)