ΚΑΛΕΣΜΕΝΟΙ ΣΤΟ ΔΕΙΠΝΟ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ
Ένας απαραίτητος «οδηγός» εκκλησιασμού για τους μικρούς μας φίλους.
(Από την παρουσίαση του εκδότη)
Τελείωσε η Λειτουργία. Χαρούμενα τα παιδιά οδεύουν προς την έξοδο. Η θύρα είναι κιόλας ανοιχτή. Άγγελος προπορεύεται. Λευκοντυμένος. Στρώνει χαλί στη στράτα τους. Το φως
(Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)
ΚΑΛΕΣΜΕΝΟΙ ΣΤΟ ΔΕΙΠΝΟ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ
Η νέα σχολική χρονιά ξεκίνησε όμορφα. Σήμερα είχαμε τον πρώτο μας εκκλησιασμό. Παρών κι ο αδερφός μου ο Νεκτάριος, που φέτος πηγαίνει στη Δευτέρα τάξη∙ παρούσα κι η Μαρία. Αυτή πηγαίνει στην Τετάρτη, για τούτο και περνιέται για μεγάλη.
Μπροστά στην είσοδο του ναού η Μαρία σκύβει στο αυτί του Νεκτάριου και του λέει να βγάλει απ’ το στόμα του την τσίχλα. Του θυμίζει τη σύσταση της γιαγιάς Χριστοφίλης πως όταν μπαίνουμε στο σπίτι του Θεού πρέπει να είμαστε κόσμιοι. Γινόμαστε, λέει, σύνοικοι της Παναγίας, των Αγγέλων και των Αγίων, όπως με τους φίλους μας στο πάρτι της ονομαστικής μας εορτής.
Επιπλέον είχαμε προετοιμαστεί να κοινωνήσουμε. Κι η γιαγιά Χριστοφίλη μας σύστησε να μην πιούμε ούτε νερό.
-Είστε καλεσμένοι σ’ επίσημο δείπνο, μην το ξεχνάτε. Στο Δείπνο της Αγάπης.
-Εγώ δεν πήρα καμιά πρόσκληση, δηλώνει ο Νεκτάριος θαρρετά. Εκτός κι αν την πήρε η κυρία μας και δε μας το είπε.
-Όλοι σας, όλοι σας είστε καλεσμένοι, έκλεισε την κουβέντα η γιαγιά. Από τον ίδιο τον Κύριο. Αλλιώς τι λόγο είχε η δασκάλα σας να επιμένει κανείς σας να μη λείψει από τον εκκλησιασμό;
Η γιαγιά Χριστοφίλη πάντα βρίσκει κάτι να μας θυμίσει. Το ίδιο έκανε κι όταν μας έδωσε από ένα πενηντάλεπτο για το κεράκι που θ’ ανάβαμε.
-Με το κεράκι θα δείξετε τη χαρά για την πρόσκληση που λάβατε. Αλλά και την ευγνωμοσύνη για το δείπνο που σας περιμένει. Κι ακόμη μ’ αυτό υπόσχεσθε πως η ζωή σας θα μοιάζει με κεράκι αναμμένο που λιώνει και φωτίζει.
Ωστόσο ο Νεκτάριος, όταν μπήκαμε στο ναό, δεν ήρθε μαζί μας στο παγκάρι να πάρει κερί. […]
(Απόσπασμα από το περιεχόμενο του βιβλίου)