ΜΟΝΗ ΤΟΥ ΣΕΛΤΣΟΥ – ΠΡΟΜΑΧΩΝΑΣ ΤΗΣ ΛΕΥΤΕΡΙΑΣ
«Μάρκο! Από δω!» ακούστηκε η προσταγή του πατέρα μέσα στον φοβερό χαλασμό· κι αμέσως, άρπαξε το παιδί από το μπράτσο προς το μέρος του.
Πατέρας και γιος, μαζί με λιγοστούς Σουλιώτες, περνώντας μέσα από τον εχθρό κατάφεραν να ξεκόψουν απ΄ τη σφαγή αφήνοντας πίσω τους το ηρωικό Σέλτσο. Πιάνοντας στα τυφλά ένα γιδόστρατο, βρήκαν μπροστά τους μια σπηλιά που τους στάθηκε καταφύγιο σταλμένο απ΄ τον Θεό. Ναι, καταπώς φαινόταν είχαν σωθεί…
Λίγα μόλις χρόνια πριν από το ξέσπασμα της Επανάστασης, στις 23 Απριλίου 1804, ένα μικρό μοναστήρι της Άρτας γίνεται προμαχώνας, προπύργιο της Λευτεριάς!
Οι ηρωικοί Σουλιώτες βρίσκονται ακόμη μια φορά αντιμέτωποι με τους άτακτους του Αλή Πασά. Η συμπλοκή είναι άνιση, η σωτηρία ανέλπιστη… Και τότε, στις απόκρημνες πλαγιές του λόφου λαμβάνει χώρα μια ξεχωριστή θυσία, ένα δεύτερο Ζάλογγο που έμεινε στην Ιστορία.
Κι όμως, ήταν θέλημα Θεού μια χούφτα Σουλιώτες να σωθούν· ανάμεσά τους και ο δεκατετράχρονος Μάρκος Μπότσαρης…
(Από την παρουσίαση του εκδότη)
[…] Άκουγε ο μικρός Μάρκος τα γονικά του να διηγούνται εκείνες τις ανδραγαθίες, άκουγε και τους χωριανούς να μιλούν με καημό για τη Λευτεριά και τα’ καμε όλα κτήμα του, κι αντρειωνόταν η τρυφερή καρδιά του.
Από τότε, δύο φορές ακόμα προσπάθησε ο Αλή Πασάς να κυριεύσει το Σούλι, στα 1800 και στα 1802. Σαν λιοντάρια πολέμησαν οι γενναίοι Σουλιώτες, μα το βόλι, οι στερήσεις, η πείνα τούς λιγόστεψαν και ήλθε η κακορίζικη ώρα να μιλήσουν με τον Πασά. Έγινε τότε συμφωνία να πάρουν τον δρόμο της προσφυγιάς, βαστώντας τα όπλα τους. Κι εκείνος ορκίστηκε στον προφήτη τους, τον Μωάμεθ, πως θα τους αφήσει απείραχτους. Πάνε τέσσερις μήνες από τότε…
-Θωρώ τον ξάστερο ουρανό και ματώνει η καρδιά μου… Θα ξαναϊδούμε, άραγες, το Σούλι; Αναρωτήθηκε ο Μάρκος, που είχε τώρα σηκωθεί και βάδιζε αργά στον αυλόγυρο του Μοναστηριού.
Ο Παναγής τον ακολούθησε ακροπατώντας […]
(Απόσπασμα από το περιεχόμενο του βιβλίου ΜΟΝΗ ΤΟΥ ΣΕΛΤΣΟΥ – ΠΡΟΜΑΧΩΝΑΣ ΤΗΣ ΛΕΥΤΕΡΙΑΣ )