Ο Νίτσε έφυγε νωρίς. Δεν πρόλαβε να δει γονιμοποιημένη την προφητική του οργή, καρποφόρο τον ρεαλισμό των διορατικών του διαγνώσεων. «Πολύ πρώιμος πρόδρομος μιας πολύ όψιμης άνοιξης». Ευδιάκριτη δεν είναι ακόμα ούτε και η άνοιξη, όμως οι πρόδρομοι πληθύνονται – τα σημάδια ότι κυοφορούνται επιγνώσεις εκρηκτικής δυναμικής ξεμυτίζουν ασταμάτητα στον παγετώνα τριών αιώνων κυριαρχίας του Διαφωτισμού-μηδενισμού.
Συνεχιστές της νιτσεϊκής επαναστατικής διαύγασης του «ενός, ουτινός εστι χρεία», καθένας με διαφορετικό απόθεμα ωριμότητας, σίγουρα ο Ντοστογιέφσκι, ο Χάιντεγγερ, ο Σαρτρ, ο Αλμπέρ Καμύ, ο Βίτκενστάιν, ο Βλαδίμηρος Λόσσκυ, ο Τ. Σ. Έλιοτ, ο Ίνγκμαρ Μπέργκμαν, η Φλάννερυ Ο’Κόννορ. «Με κυνισμό και αθωότητα».
(Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)
ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ
Ο φιλόσοφος προφήτης
Μηδενιστικός μονοθεϊσμός
Ηθικιστικός μηδενισμός
Πεδίο της ύπαρξης και πεδίο της συμπεριφοράς
Όταν η μεταφυσική παγιδεύεται στη φυσική
Είσαι θνητός κι όμως οφείλεις; Τι, σε ποιον;
«Πατέρας», λέξη θεϊκότερη του Θεού
Ο γυμνός από οντολογία χριστιανισμός
Α-νόητος ο «άλλος κόσμος»
Τραύμα-τίμημα η σύγχυση
Υπόκλιση στο πολύ πρώιμο χελιδόνι
Ευρετήριο ονομάτων και θεμάτων