Έχει παρατηρηθεί πολύ σωστά ότι ο Χριστιανισμός κάνει όλες τις κοινωνικές εφαρμογές του μέσα στο χώρο της εκκλησιαστικής ζωής. Άλλωστε, δεν μπορούμε να μιλούμε αφηρημένα για Χριστιανισμό, αλλά για Εκκλησία, που έχει μια συγκεκριμένη διάρθρωση, μέσα στην οποία ο άνθρωπος βιώνει την ζωή και αποκτά κοινωνία με τον Θεό και τους Ανθρώπους.
Η Εκκλησία δεν είναι αφηρημένη, δεν πρόκειται, δηλαδή, για μια αόρατη Εκκλησία, αλλά για την Εκκλησία που διαρθρώνεται σε Πατριαρχεία, Αυτοκέφαλες Εκκλησίες, Μητροπόλεις και Ενορίες. Έτσι μέσα από τη βίωση της Ενορίας γνωρίζουμε την Μητρόπολη στην οποία ανήκουμε, την Αυτοκέφαλη Τοπική Εκκλησία και το Πατριαρχείο. Με τα μυστήρια της Εκκλησίας τρεφόμαστε πνευματικά και είμαστε μέλη του Σώματος του Χριστού. Έτσι, δεν είμαστε μέλη μιας οργανώσεως, αλλά μέλη του Σώματος του Χριστού. Άλλωστε, η Εκκλησία δεν είναι οργάνωση, αλλά Θεανθρώπινος Οργανισμός, δεν είναι Σωματείο αλλά το Θεανθρώπινο Σώμα του Χριστού. […]
(Απόσπασμα από περιεχόμενο του βιβλίου)
ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ
Η Ενορία ως θεραπευτική κοινότητα
1.- Η παθολογία και η αναζήτηση του σύγχρονου ανθρώπου
2.- Οι σύγχρονες θεραπευτικές κοινότητες
3.- Εκκλησιαστικές θεραπευτικές κοινότητες
4.- Προβλήματα των ενοριακών θεραπευτικών κοινοτήτων