Η ΜΑΥΡΗ ΑΔΕΛΦΟΥΛΑ
Παιδιά,
Στο τέλος του βιβλίου μου ΜΙΑ ΑΡΑΠΙΝΑ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ, (τώρα θα προδώσω μόνος μου. Πώς; Για να δω, θα το βρείτε;) γράφω:
«Τώρα θα μου πείτε – τη βλέπω την ερώτηση στα μάτια σας, και ξέρω εγώ να διαβάζω στα μάτια των παιδιών:
-Καλά αυτά. Αλλά πώς βρέθηκε η αραπίνα στην Ελλάδα, στο μακρινό εκείνο χωριό; Ποιος την άφησε στην πόρτα της Αγάπης εκείνο το βράδυ μέσα στο μελισσοκόφινο; Και, ύστερα, μετά τη βάφτιση της, τι έγινε η αραπίνα η Δέσποινα;
-Αυτά, παιδιά μου, είναι μια άλλη, μεγάλη ιστορία, που, αν θέλει ο Θεός, θα γραφεί σε ένα βιβλίο, που θα το λένε: Η ΜΑΥΡΗ ΑΔΕΛΦΟΥΛΑ».
Φαίνεται, λοιπόν, πως ήρθε ο καιρός για να γραφεί και η συνέχεια. Πολλά παιδιά τη ζητούν και κάτι μου λέει μέσα μου, πως πρέπει να καθήσω να τη γράψω, για να μη περιμένουν περισσότερο.
Τα παιδιά που δε διάβασαν το βιβλίο ΜΙΑ ΑΡΑΠΙΝΑ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ, καλά θα κάνουν να το διαβάσουν.
Η ΜΑΥΡΗ ΑΔΕΛΦΟΥΛΑ θα είναι η συνέχεια. Όμως θα είναι και αυτοτελής ιστορία.
Σε μια ήσυχη ακρογιαλιά της Αττικής
Καλοκαίρι του 1977
ΙΩΣΗΦ Δ. ΑΓΑΠΗΤΟΣ
(Από τον πρόλογο του βιβλίου)
[…] Η Δέσποινα βρισκόταν στον παράδεισο. Η Σωτηρία είχε γίνει αηδονάκι και γλυκοκελαηδούσε το δοξαστικό της:
Ο Χριστός ειν’ αδελφός μου! –
Τι χαρά!
Η καρδούλα μου σκιρτάει,
έχω δυό φτερά.
Ο λευκός ειν’ αδελφός μου-
τι καλά!
και ο μαύρος αδελφός μου –
δες, χαμογελά.
Και ο ήλιος αδελφός μου
ο χρυσός!
το φεγγάρι και τ’ αστέρια
και ο ουρανός.
Έχουμε Θεό – πατέρα
τι τιμή!
Είμαστε όλοι αδέλφια
δω στη γη. […]
(Απόσπασμα από το περιεχόμενο του βιβλίου)
ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ
Η ΜΑΥΡΗ ΑΔΕΛΦΟΥΛΑ
Πρόλογος
Σ’ ένα Αφρικανικό χωριό
Ο μάγος
Έκλεψαν το μωράκι
Η Σωτηρία
Το μεγάλο ταξίδι
Χαρές και φόβοι
Ο Επίσκοπος Αθανάσιος
Ένας σταθμός
Η απόφαση
Οι πρώτοι καρποί
Η θεραπεία
Μεταμόρφωση
Η ΜΑΥΡΗ ΑΔΕΛΦΟΥΛΑ