«Τίποτα δεν μπορεί να με χωρίσει από την αγάπη του Θεού, ούτε ο φόβος μου, ούτε η φθίνουσα πίστη μου, ούτε ο πανικός μου, ούτε η μοναξιά μου, ούτε η κατάσταση της υγείας μου, ούτε η ασθένειά μου, ούτε η δύσπνοιά μου, ούτε η διασωλήνωσή μου, ούτε ο απειλητικός θάνατος. Στο τέλος μένω πάντα ασφαλής. Όλοι θα ζήσουμε επειδή ανήκουμε στον Χριστό.»
(Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)
[…] Ο κορωνοϊός οδήγησε σε μαζική περιθωριοποίηση, στον εγκλεισμό και την απομόνωση, περιόρισε τις κοινωνικές συναναστροφές και κάθε είδους εκδηλώσεις, ακόμα και την κοινή λατρεία, ενώ σε πολλές περιπτώσεις αυξήθηκε η ενδοοικογενειακή βία. Άνθρωποι νοσηλεύτηκαν και είτε ανάρρωσαν, είτε διασωληνώθηκαν, είτε κατέληξαν.Όλη η κτίση στενάζει και κραυγάζει από πόνο, σαν την ετοιμόγεννη γυναίκα. Κι όχι μόνο η κτίση. Το ίδιο κάνουμε κι εμείς. Απομακρυνθήκαμε από τον αδελφό μας, κλειστήκαμε στον εαυτό μας και οι περισσότεροι ζούμε με τον φόβο και την αγωνία. Η αβεβαιότητα για τα επερχόμενα γεγονότα, το άγχος, ο εκνευρισμός, ο θυμός και η θλίψη έως τα καταθλιπτικά επεισόδια λόγω της πανδημίας επιβάρυναν την καθημερινότητά μας. Αμφισβητήσαμε την αναγκαιότητα των εμβολίων, διχαστήκαμε και πορευόμαστε χωρίς καμιά ελπίδα. […]
(Απόσπασμα από την εισαγωγή του βιβλίου)
ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ
ΕΙΣΑΓΩΓΗ
ΕΙΜΑΙ ΥΓΙΗΣ
ΑΣΘΕΝΗΣΑ
ΦΟΒΟΣ ΚΑΙ ΘΛΙΨΗ ΜΕ ΚΑΤΕΧΕΙ
ΠΕΘΑΝΑΝ ΑΔΕΛΦΟΙ ΜΑΣ
ΕΧΕ ΕΛΠΙΔΑ ΣΤΟΝ ΘΕΟ
ΕΜΠΙΣΤΕΥΣΟΥ ΤΟΥΣ ΙΑΤΡΟΥΣ
ΑΓΑΠΗΣΕ ΚΑΙ ΔΕΙΞΕ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ
ΕΠΙΛΟΓΟΣ