Ο Απόστολος Παύλος, όταν μιλούσε στα Λύστρα της Λυκαονίας, είπε μεταξύ άλλων, ότι ο Θεός ουκ αμάρτυρον εαυτόν αφήκεν (Πραξ. 14, 17). Αυτή τη σπουδαία διδασκαλία την ετόνισαν και την ανέπτυξαν πολλοί μελετητές της πίστεως, ότι δηλαδή ο Θεός σε κάθε εποχή και σε κάθε χώρα δίνει σημάδια της παρουσίας Του, ομιλεί κατά ποικίλους τρόπους, πολυμερώς και πολυτρόπως (Εβρ. 1, 1).
Στους πρώτους χριστιανικούς αιώνες το ετόνισε αυτό ο φιλόσοφος και μάρτυρας Ιουστίνος λέγοντας, ότι ο Δημιουργός έδωσε σπέρματα της αληθείας, τον σπερματικόν λόγον, και στα έθνη. Αργότερα το ανέπτυξε αυτό ο Κλήμης ο Αλεξανδρέας και πιο έπειτα ο Μέγας Βασίλειος έγραψε ειδική πραγματεία για να δείξει πως μπορούμε να ωφελούμεθα και από τους ελληνικούς λόγους δηλαδή από τα συγγράμματα των αρχαίων ελλήνων, έστω και αν αυτοί ήσαν ειδωλολάτρες. Παρόμοια έχει πει και ο εγκάρδιος φίλος του Γρηγόριος ο Θεολόγος, ο οποίος εξ άλλου ήρθε και αυτός στην Αθήνα για να πάρει «ψήγματα χρυσού». […]
(Απόσπασμα από τον πρόλογο του βιβλίου)
ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ
Πρόλογος
Δύο νεοελληνικές μαρτυρίες
Φως από τις στέπες
Γυναίκες του πνεύματος στη σύγχρονη Ευρώπη
Πιέρ Εμμανουέλ, ο ποιητής της δοξολογίας
Άγιοι του εικοστού αιώνα