ΑΠΟΤΥΠΩΜΑΤΑ

ΑΠΟΤΥΠΩΜΑΤΑ

Συχνά σου κάνουν την ερώτησι: Τι γράφεις τώρα; Και δεν μπορείς να απαντήσης γιατί δουλειά σου δεν είναι το γράψιμο αλλά το πλάσιμό σου από τα χέρια του Αόρατου.

Το γράψιμο είναι μια συνέπεια, όπως το αποτύπωμα που αφήνει ο γυμνοσάλιαγκας που σέρνεται στη γη.

Δεν ησυχάζεις, για να μπορής να γράφης. Πιο πολὺ κάποτε ησυχάζεις γι’ αυτὰ που έγραψες, όπως ένα πουλὶ επωάζει τα αυγὰ που γέννησε, για να ελευθερωθή η ζωὴ που κρύβεται μέσα τους.

Το γράψιμο ξεκινά με τον δισταγμό του μικρού παιδιού. Προχωρεί στην άνεσι της διατυπώσεως. Για να φτάση στη σιωπή που ερμηνεύει τα άρρητα.

Ο αγώνας είναι να πη ο άνθρωπος, όσο γίνεται, με πιο λίγα τα πολλά και στο τέλος να τα πη όλα με το τίποτε.

Κατορθώνεις τα δύσκολα, όταν δεν παίρνης εσύ την απόφασι για το ποιό δρόμο θα πάρη η δημιουργία και η ζωή σου αλλά Αυτός που είναι η ζωή σου.

Το αληθινό γράψιμο έρχεται μόνο του, όπως πρασινίζει το χωράφι την άνοιξι και γλυκαίνει το σταφύλι το καλοκαίρι. Άφησέ τα όλα να κυλήσουν ελεύθερα μέσα στο κλίμα της ζωής.

Αν κάτι μέσα σου έχη υπόστασι και σε κρατά όρθιο, γράφοντάς το δεν προσφέρεις στον άλλο γνώσεις, αλλὰ δύναμι ζωής.

Δεν έχει σημασία να χτίζης οἰκοδομὲς με ανόργανα υλικὰ που βρίσκεις γύρω σου, αλλὰ να αφήνης το είναι σου να γεννά το κυοφορούμενο τέκνο του.

Καλύτερα κάτι μικρὸ που γεννήθηκε απὸ τον πόνο σου παρὰ μια πολυσέλιδη διατριβή, που κατασκευάστηκε συρράπτοντας ξένες απόψεις ή σκοτώνοντας γραπτὲς εμπειρίες ζωντανών ανθρώπων.

Άλλη είναι η ενέργεια της κατασκευής ενὸς έργου, και άλλο το γεγονὸς του τοκετού ενὸς τέκνου.

Στην πρώτη περίπτωσι, με τη σκέψι, τη φαντασία και τα χέρια σου κάτι κατασκευάζεις.

Στη δεύτερη περίπτωσι, με όλη σου την ύπαρξι κάτι πάσχεις. Ετοιμάζεται αυτὸ που δεν ελέγχεται απὸ τις δυνάμεις σου, αλλὰ ανεξέλεγκτα γεννάται απὸ το άγνωστο είναι σου.

Το τέλος της ζωής δεν είναι σβήσιμο και λήθη αλλὰ έκπληξι παρουσίας.

Το ζωντανὸ καρποφορεί με το να πεθάνη.

Το αληθινὸ φανερώνεται με το να γίνη άφαντο.

Την ψυχή σου την σώζεις, όταν την χάνης ένεκεν του Κυρίου και του Ευαγγελίου του.

Ο βιολογικὰ ζωντανὸς άνθρωπος ζη κάποτε κάπου. Ο πλήρης Πνεύματος αγίου (ζωντανὸς ή κεκοιμημένος) βρίσκεται παντού και πάντοτε με όλους.

Ένα ώριμο κυδώνι, ξεχασμένο στην άκρη ενὸς δωματίου, ευωδιάζει όλο τον χώρο με μόνη την υπαρξί του. […]

 

(Αποσπάσματα από τα ΑΠΟΤΥΠΩΜΑΤΑ του πάτερ Βασιελίου της Ιεράς Μονής Ιβήρων)