Η ΓΕΡΟΝΤΙΣΣΑ ΕΥΣΤΟΧΙΑ

«Η προϊσταμένη Μονής ζη ουχί δι’ εαυτήν αλλά διά την αδελφότητα και ζώσα διά την αδελφότητα ζη διά τον Θεόν· δε Θεός αποδέχεται αυτής την ζωήν ως θυσίαν ευπρόσδεκτον» (Άγιος Νεκτάριος).

Η μακαριστή Γερόντισσα Ευστοχία υπήρξε υπόδειγμα ηγουμένης, η οποία κατέχεται από το αυτοθυσιαστικό πνεύμα του Ευαγγελίου του Χριστού και της ασκητικής παράδοσης της Εκκλησίας μας.

Στο νησί της Αποκαλύψεως ως άλλη Μαρία βρήκε «την αγαθήν μερίδα» (Λουκ. 10 42). Εκεί γνώρισε την οσιακή μορφή του Αγίου Αμφιλοχίου, ο οποίος έγινε ο νυμφαγωγός της προς τον Νυμφίο Χριστό, «το έσχατον των εφετών».

Από την νεανική της ηλικία θέλησε η ύπαρξή της να γίνει προσφορά στον Κύριό της και έλεγε ότι σαν θείο τραγούδι ένιωθε μέσα της τη φράση του οσίου πνευματικού της: «Για μας ο Χριστός να είναι η μόνη αναπνοή και η εδώ ζωή θυσία ενώπιόν Του!». «Εις το όνομα θυσία η καρδιά μου πετά από χαράν και αισθάνεται μίαν δύναμιν εντός της! Συγκινημένη σκέπτομαι πως θα με αξιώση ο Κύριος να Του προσφέρω και εγώ η πολύ αμαρτωλή μίαν μικράν θυσίαν» έγραφε σε επιστολή της.

Βέβαια, η ολοκάρδια και αέναη ανάλωση της ζωής της στη λατρεία και τη δόξα του ονόματος του Θεού δεν ήταν θυσία μικρή. Η προσφορά του είναι της στον Θεό ήταν το δώρο που αντιπροσεφερε στον Χριστό για την ανυπέρβλητη δωρεά της Θυσίας Του. Ο ασίγαστος πόθος της ένωσής της με τον Σωτήρα της νοηματοδοτούσε την αφιέρωσή της και τροφοδοτούσε το όραμά της. Αξιώθηκε να υπηρετήσει τον Ιησού σαν πιστή θεραπαινίδα Του ισοβίως ακολουθώντας το θέλημά Του, όπως αυτό εκφραζόταν μέσω των παραγγελμάτων του Αγίου Αμφιλοχίου.

Ήταν πρωτοποριακή η συμβολή της στην αναγέννηση του γυναικείου μοναχισμού στη Δωδεκάνησο του εικοστού αιώνα. Με αυταπάρνηση κυβέρνησε το πλοίο της αδελφότητας μέσα στο νοητό πέλαγος της μοναχικής ζωής ως συνετή πλοηγός. Καθώς υπήρξε αληθινή μοναχή, κατέστη φάρος όχι μόνο για τις υποτακτικές της αλλά και για μια πλειάδα μοναζουσών, που επιζητούσαν τις φωτισμένες νουθεσίες της για τη μοναχική πορεία τους.

Ανήκε στις δασκάλες του Γένους, που εμφύσησαν στις εύπλαστες παιδικές ψυχές των μαθητών τους την αγάπη για την Ελλάδα και την Ορθοδοξία στα δύσκολα χρόνια της υποδούλωσης των Δωδεκανήσων στον Ιταλό κατακτητή. Με την ειλικρινή αγάπη της αγκάλιασε τα ορφανά, που της εμπιστεύτηκε η πατρίδα μετά την απελευθέρωσή της από τη φασιστική τυραννία. Δικαίως, ως πολυτάλαντος άνθρωπος με πολύπλευρο πνευματικό έργο χαρακτηρίστηκε «πολύεδρος πνευματικός αδάμας».

Επειδή ευτυχήσαμε να ζήσουμε κοντά της από την τρυφερή νεανική ηλικία μας, είχαμε την ευλογία να μας γαλουχήσει με τα ιδεώδη του μοναχισμού και να μας χειραγωγήσει στην τρίβο του μοναχικού πολιτεύματος. Γι’ αυτό, το παρόν βιβλίο είναι ένα ελάχιστο αντίδωρο για τη θυσιαστική αγάπη της και τους αδαπάνητους μόχθους της για τη στερέωση της μοναστικής μας αδελφότητας και την πνευματική μας πρόοδο. […]

(Απόσπασμα από τον πρόλογο του βιβλίου)

 

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

 

ΠΡΟΛΟΓΟΣ, Καθηγουμένη Ιεράς Μονής Ευαγγελισμού Μητρός Ηγαπημένου Πάτμου Χριστονύμφη

 

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΠΡΩΤΟ

Καταγωγγή – παιδικά χρόνια

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΔΕΥΤΕΡΟ

Στο νησί της Αποκαλύψεως

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΤΡΙΤΟ

Μετάθεση στην Κω

Ιεραποστολικό έργο

Η αφιέρωσή της στον Θεό

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΤΕΤΑΡΤΟ

Στην Κάλυμνο

Η απαρχή της μοναστικής αδελφότητας

Κατά την περίοδο της θρησκευτικής αντίστασης

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΠΕΜΠΤΟ

Ίδρυση της μονής του Ευαγγελισμού

Ο διωγμός από τις ιταλικές αρχές

Στην εξορία

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΕΚΤΟ

Πνευματική ποδηγεσία την περίοδο 1938 – 1947

Η προσφορά της στους κατοίκους της Πάτμου

Μεγαλόσχημη μοναχή και διακόνισσα

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΕΒΔΟΜΟ

Στο Ορφανοτροφείο Θηλέων Ρόδου

Τα εγκαίνια του Βρεφοκομείου

Πολύμοχθη εργασία

Μακριά από την ησυχία της μονής

Η αναγνώριση του έργου

Μαρτυρίες από τη ζωή της στη Ρόδο

Εναρμόνιση πρακτικού και θεωρητικού πνεύματος

Αγώνας πολυμέτωπος

Παραίτηση από τη διεύθυνση

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΟΓΔΟΟ

Αναγνώριση της μονής του Ευαγγελισμού

Εντρύφηση στο μοναχικό ιδεώδες

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΕΝΑΤΟ

Υποδειγματικός βίος

Ευγνώμων

Χάρισμα πνευματικής μητρότητος

Ειλικρινής

Ταπεινόφρων

Ελεήμων

Η Παναγία Γερόντισσα της μονής

Πιστή στο μοναχικό καθήκον

Αρχοντική – μεγαλόψυχη

Συνετή

Οργανωτικό πνεύμα

Περί μαγειρίσσης

Περί της τραπεζαρίσσης

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΔΕΚΑΤΟ

Ορόσημο η κοίμηση του Αγίου

Μετά την κοίμηση του Αγίου

Αναγνώριση της πνευματικής προσφοράς

Κτηριακή επέκταση

Αποχαιρετισμός

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΕΝΔΕΚΑΤΟ

Κοίμηση

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΔΩΔΕΚΑΤΟ

Μαρτυρίες

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΔΕΚΑΤΟ ΤΡΙΤΟ

Διδασκαλία – Πνευματικές νουθεσίες

Περί πνευματικού αγώνος

Περί πνευματικής ζωής

Ειρηνική προσευχή

Ενεργοποίηση της βουλητικής δύναμης

Ελπίδα

Το ακτινολογικό μηχάνημα της ψυχής

Αγάπη

Η παιδαγωγία του Κυρίου

Η αγάπη του Θεού

Θεία εγκατάλειψη

Ανάβαση στο Γολγοθά

Αγώνας ενάντια στο πάθος του εγωισμού

Ταπείνωση

Υπακοή

Σιωπή – ανοχή

Απαλλαγή από το πάθος της μνησικακίας

Πολλαπλασιασμός των ταλάντων

Μελέτη

Η δοκιμασία της ασθένειας

Φως Χριστού

Νουθεσίες προς νέους σπουδαστές της Πατμιάδος

 

ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ