Ο ΓΕΡΩΝ ΦΙΛΟΘΕΟΣ ΖΕΡΒΑΚΟΣ (ΠΡΩΤΟΣ ΤΟΜΟΣ)

Όταν ο Κύριος, τας παραμονάς του Σωτηρίου πάθους του, μέλλων να ανέλθη προς τον Ουράνιον Πατέρα και Θεόν Του, έλεγε εις τους Αγίους μαθητάς και Αποστόλους Του: «Ουκ αφήσω υμάς ορφανούς» και «άλλον Παράκλητον αποστελώ υμίν…», εννοούσεν ακριβώς ότι το ανθρώπινον γένος δεν θα έμενε μετά την κοσμοσωτήριον Ανάστασιν του Θεανθρώπου απροστάτευτον, ακηδεμόνευτον και αβοήθητον, όσον αφορά τουλάχιστον εις τα πνευματικά του προβλήματα, αλλά και εις τα υλικά τοιαύτα εντός του πλαισίου της κατά Χριστόν Ζωής.
Επαγγελλόμενος, λοιπόν, αψευδώς το τοιούτον ο Λόγος του Θεού, έκτοτε απέστειλεν ημίν Αποστόλους και Διδασκάλους, οι οποίοι Πνεύματι Αγίω ελαυνόμενοι εκήρυττον την πίστιν εις ένα Άγιον, ένα Κύριον, Ιησούν Χριστόν εις δόξαν Θεού Πατρός.
Από τας ανατολάς σχεδόν του τρέχοντος 20ού αιώνος μέχρι και της 6ης πρωινής της 8ης Μαΐου 1980, ημέρας κοιμήσεώς του, ο αοίδιμος Γέρων Φιλόθεος υπήρξεν ο από Θεού, θα έλεγε κανείς, κληρωθείς αστήρ να χαράξη μίαν φωτεινήν τροχιάν εις το πνευματικόν στερέωμα της Ελλαδικής Εκκλησίας, με εναργείς ανταυγείας και εις τας έξω της πατρίδος πνευματικάς ορθοδόξους περιοχάς.
Ζήσας ο αείμνηστος υπέρ τα εβδομήκοντα συναπτά έτη ως μοναχός-κληρικός απηρνήθη εαυτόν και ήρε τον Σταυρόν του και ηκολούθησε τον Χριστόν ευαρεστήσας Αυτόν. Ως ποιμήν (Ηγούμενος Ι. Μ. Λογγοβάρδας) εποίμανεν απαραμίλλως, στοιχών τας αποστολικαίς διδαχαίς και παραδόσεσιν. Ως Πνευματικός πατήρ κληρικών και λαϊκών εσαγήνευσεν εις Χριστόν και ηγάπησε και εστερέωσεν εις την πίστιν πληθύν πνευματικών τέκνων, καταλιπών εις αυτά λαμπράν αυτού εικόνα και παράδειγμα προς μίμησιν εις τους επί γης ζώντας εισέτι αγίους αδελφούς και συλλειτουργούς του.
Ως Ιεραπόστολος, διασχίσας ολόκληρον σχεδόν την ελληνικήν γην και έξω αυτής, εξομολογών, νουθετών και κηρύττων, υπήρξεν ακαταπόνητος μέχρις της υστάτης του πνοής, οπότε ασθενών βαρέως, εκ των σεβασμίων χειλέων του ακατασχέτως εξήρχοντο δεήσεις, διδαχαί και παραινέσεις προς τα περιστοιχούντα αυτόν πνευματικά του τέκνα.
Ως συγγραφεύς ψυχοσωτηρίων βιβλίων, άρθρων, επιστολών και λοιπών γραπτών μνημείων του λόγου του Θεού, αφήκε πλουσίαν θεόπνευστον παρακαταθήκην, η οποία απετέλεσε το πνευματικόν μάνα των γενεών του αιώνος μας με ασφαλείς μελλοντικάς προεκτάσεις, διότι ακριβώς τα πονήματα ταύτα του εκλιπόντος αγίου Πατρός είναι αυτή αύτη η αποστολική Παράδοσις της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας πορευομένη δια μέσου των αιώνων.
Αυτού λοιπόν του διάττοντος αστέρος την φωτεινήν τροχιάν κατά τον επί γης βίον του θέλει να εξεικονίση η παρούσα βίβλος αντικειμενικώς, προς διδαχήν και ωφέλειαν και σωτηρίαν, ασφαλώς, θεοφιλών ψυχών. Τα γραφόμενα, εκτός ενός μέρους, είναι άπαντα του ιδίου Πατρός. Είναι, θα έλεγε κανείς, φωνή εκ του τάφου, η οποία, ως συμβαίνει εις τους οσίους Πατέρας ανά τους αιώνας εις την πορείαν της Ορθοδόξου του Χριστού Εκκλησίας, έρχεται εις τα ώτα των πιστών μετά την αγίαν κοίμησίν του, δια να έχη το κύρος της αληθείας και του αγιασμού άνωθεν.
Ουδεμία προσθήκη ή αλλοίωσις της πραγματικότητος εγένετο υπό του εκδότου του βιβλίου. Ουδεμία ψιμυθίωσις απετολμήθη, διότι το τοιούτον θα απετέλει ιεροσυλίαν. Ανθρωπίνως -συγγραφικώς- γυμνόν παρατίθεται το θείον βίωμα του κοιμηθέντος πατρός, πλην κεχαριτωμένον και θείω Πνεύματι περιβεβλημένον.
[…]