Υπάρχει μια απόσταση και μια διάκριση ανάμεσα στο κοινό και στο εκκλησιαστικό γλωσσάριο. Στην καθημερινή μας επικοινωνία χαρισματικό θεωρούμε τον άνθρωπο, που είναι προικισμένος με πολλά φυσικά ή επίκτητα προτερήματα, με ιδιαίτερες δεξιότητες. Τελευταία, η λέξη πέρασε στο πολιτικό γλωσσάριο και κατέληξε να δηλώνει την ικανότητα, που μπορεί να έχει κάποιος δημόσιος άνδρας, να μαγεύει τα πλήθη και να δημιουργεί παράταξη, ρεύμα. Στην εκκλησιαστική γλώσσα το επίθετο «χαρισματικός» έχει εντελώς άλλη φόρτιση. Σημαίνει την ύπαρξη, το πρόσωπο, που είναι λουσμένο στη Χάρη του Θεού. Αναγεννημένο και αγιασμένο. Και που εκφράζει και εκδηλώνει, αβίαστα και αυθόρμητα, ως στοιχείο οντολογικό, ως τύπωμα της προσωπικότητάς του, την ιδιότυπη αυτή αγιοπνευματική εμπειρία του. Ο χαρισματικός άνθρωπος δεν είναι μόνο φορέας φυσικών προσόντων, που μπορούν να τον προωθήσουν και να τον ανυψώσουν στα βάθρα της ποικίλης διάκρισης, αλλά φορέας Πνεύματος Αγίου. Αυτό, για πολλούς, που κινούνται στο φόρουμ της αθεΐας, είναι ακατανόητο. Αλλά, κάθε τι το ακατανόητο για μια ομάδα, συγκεκριμένης ιδεολογικής κατεύθυνσης, δε σημαίνει πως είναι και ανύπαρκτο.
Παρουσία χαρισματικής, μια από τις λίγες χαρισματικές παρουσίες του εικοστού αιώνα, υπήρξε ο Μητροπολίτης Λαρίσης Θεολόγος. (Από την έκδοση)
ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ
Η χαρισματική φυσιογνωμία
Η ακτινοβολία της προσωπικότητας
Ο επαναστάτης
Η μεγάλη του περιπέτεια
Η ανάδειξη του μάρτυρα