ΕΞΕΣΤΗΜΕΝ;

«Εξέστη»! Ετρελλάθη! Διά ποίον ελέχθη ο λόγος ούτος; Διά τον Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν! Και ποίος τον είπεν; Οι γραμματείς και οι φαρισαίοι. Και διά ποίαν αιτίαν τον είπον; «Δια φθόνον». Βλέποντες οι εχθροί του Χριστού να «συνέρχεται όχλος πολύς» και ν’ ακούη την διδαχήν του Χριστού και να θαυμάζη αυτόν, είπον διά τον Χριστόν, ότι «εξέστη» και ότι «Βεελζεβούλ έχει, και ότι εν τω άρχοντι των δαιμονίων εκβάλλει τα δαιμόνια» (Μαρκ. 3, 21 – 22). Η κατηγορία αυτή έδωκεν αφορμήν εις τον Χριστόν να ομιλήση περί της βλασφημίας του Αγίου Πνεύματος. «Αμήν λέγω υμίν ότι πάντα αφεθήσεται τοις υιοίς των ανθρώπων τα αμαρτήματα και αι βλασφημίαι όσας εάν βλασφημήσωσιν· ος δ’ αν βλασφημήση εις το Πνεύμα το Άγιον, ουκ έχει άφεσιν εις τον αιώνα, αλλ’ ένοχος εστιν αιωνίου κρίσεως» (Μαρκ. 3, 28 – 29).

Εάν λοιπόν ο Κύριος της δόξης, ο Σωτήρ και Λυτρωτής του κόσμου, υβρίσθη ως τρελλός και Βεελζεβούλ, πόσω μάλλον οι πιστοί οπαδοί του! Άλλωστε ο ίδιος ο Κύριος προεφήτευσεν· «Εις τον οικοδεσπότην Βεελζεβούλ εκάλεσαν, πόσω μάλλον τους οικιακούς αυτού;» (Ματθ. 10, 25). Απόδειξις ότι και οι πιστοί δούλοι του Χριστού θα εχαρακτηρίζοντο ως μανιακοί και τρελλοί είνε ο απόστολος Παύλος. Όταν ενώπιον του βασιλέως Αγρίππα και του επάρχου Φήστου εις την Καισάρειαν απελογείτο μετά παρρησίας, ο Φήστος εθύμωσε και με φωνήν μεγάλην εφώναξε· «Μαίνη, Παύλε· τα πολλά σε γράμματα εις μανίαν περιτρέπει» (Πραξ. 26, 24).

Η ιστορία της Εκκλησίας μαρτυρεί, ότι οι γνήσιοι δούλοι του Χριστού και πεπαρρησιασμένοι κήρυκες της αληθείας εθεωρήθησαν υπό του κόσμου και υπό των κοσμικώς φρονούντων εκκλησιαστικών αρχόντων ως μωροί, μανιακοί, έξαλλοι, δαιμονισμένοι, σχιζοφρενείς, τρελλοί… Ουδόλως λοιπόν πρέπει να ξενίζη ή και να σκανδαλίζη τους ευσεβείς το ότι και ο επίσκοπος Φλωρίνης αντεμετώπισε τον τελευταίον καιρόν την κατηγορίαν του τρελλού και ηπειλήθη… να κλεισθή εις φρενοκομείον! Ο επίσκοπος Φλωρίνης επί μίαν τεσσαρακονταετίαν αγωνίζεται ανυποχωρήτως υπέρ των αιωνίων αρχών του Ευαγγελίου, υπέρ των δικαίων της Ορθοδοξίας, υπέρ της ηθικής ζωής. Και κατά τον τεσσαρακονταετή αυτόν αγώνα εδέχθη και αντεμετώπισεν όλα τα βέλη των ανθρώπων του σκότους. Τελευταίως αντεμετώπισε και το βέλος της χειροτέρας κατηγορίας· της κατηγορίας, ότι είνε τρελλός!

Τελευταίως; Όχι! Η κατηγορία είναι παλαιά. Από 20ετίας και πλέον άνθρωποι, θεωρούμενοι χριστιανοί, μισούντες το ελεγκτικόν κήρυγμα εκυκλοφόρουν από στόματος εις στόμα την κατηγορίαν, ότι «ο Καντιώτης είνε τρελλός», προσπαθούντες ούτω να μειώσουν τον θαρραλέον ιεροκήρυκα εις τας συνειδήσεις του ευσεβούς λαού. Αλλ’ η λαθροβίως κυκλοφορούσα κατηγορία αυτή «δεν έπιασε». Έπρεπε να μη έχη τις νουν, να είνε δηλαδή παράφρων, διά να δεχθή την κατηγορίαν ταύτην δι’ ένα ιεροκήρυκα, ο οποίος παρουσίασεν έργον πνευματικόν, συγγραφικόν, κηρυκτικόν, φιλανθρωπικόν, κοινωνικόν όσον ελάχιστοι των εργατών του Ευαγγελίου των τελευταίων δεκαετιών… Αλλ’ η κατηγορία του τρελλού, η ανεπισίμως κυκλοφορούσα από φθονερούς «χριστιανούς», έλαβεν επισημότητα προ πενταετίας. Οι αγώνες του επισκόπου Φλωρίνης εις την ακριτικήν μας περιοχήν, αι προσπάθειαι του διά την επικράτησιν του θελήματος του Θεού και την ανάδειξιν της επισκοπής του εις Εκκλησίαν ζώσαν, προεκάλεσαν την αντίδρασιν και την μήνιν ισχυρών παραγόντων. Η ιδεολογική αντιμετώπισις του επισκόπου ήτο δύσκολος. Μόνος τρόπος διά την εξόντωσίν  του απέμεινεν ο νόμος 4589/1966. Μόνον εάν απεμακρύνετο εκ της επισκοπής του ως τρελλός, θα ησύχαζον οι εχθροί της αληθείας. Ούτω την 28^ην Μαρτίου 1968 ο τότε υπουργός Παιδείας υπέγραψε το υπ’ αριθμ. 5772 έγγραφον, διά του οποίου απεστέλλοντο εις την Φλώριναν τρεις ψυχιατροι να εξετάσουν τον επίσκοπον…

Ο πολύς λαός δεν εγνώριζε την θλιβεράν αυτήν περιπέτειαν του επισκόπου Φλωρίνης. Αλλ’ όταν οι αντικείμενοι ηθέλησαν ύστερον από μίαν πενταετίαν ν’ ανακινήσουν την υπόθεσιν, ο επίσκοπος ηναγκάσθη ν’ απολογηθή. Δεν ήτο δυνατόν και ούτε επετρέπετο να μη απολογηθή. Εις τούτο παράδειγμα είνε αυτός ο Κύριος, ο οποίος εις την εκτοξευθείσαν υπό των εχθρών του κατηγορίαν, ότι «εξέστη», απελογήθη δι’ αποστομωτικών επιχειρημάτων (ιδέ Μαρκ. 3, 23 – 27). Και ο απόστολος Παύλος δεν άφησεν αναπάντητον μίαν τοιαύτην κατηγορίαν, αλλ’ αντέδρασε κατηγοριματικώς λέγων· «Ου μαίνομαι, κράτιστε Φήστε, αλλά αληθείας και σωφροσύνης ρήματα αποφθέγγομαι» (Πραξ. 26, 25).

Και ο επίσκοπος Φλωρίνης δεν άφησεν ανπάντητον μίαν τοιαύτην βδελυράν και βλάσφημον συκοφαντίαν. Αντέδρασεν αμέσως και απήντησεν αποστομωτικώς, αλλά και συγκινητικώς. […]

(Απόσπασμα από τον πρόλογο του βιβλίου)

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

Αφιέρωσις

Πρόλογος

Α’ Άρθρα

Προς αρθρογράφον

Το υπ’ αριθ. 5772/1968 έγγραφον

Οι ιεροί Κανόνες

Ορθολογιστής

Τα όπλα του συνετρίβησαν

Β’ Έγγραφα

Απάντησις εις τον Επίσκοπον Ευρίπου

Τα αντίγραφα των πρακτικών και του φακέλλου

Ιδιαίτερον αρχείον του Μακαριωτάτου!

Μήνυσις κατά του κ. Θ. Παπακωνσταντίνου

Πως εδόθη αντίγραφον καταθέσεως του κ. Τρεμπέλα;

Έκφρασις συμπαθείας της Ιεράς Συνόδου