Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ
Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ είνε η ανάτασις του νου και της καρδίας ημών προς τον Θεόν, επί σκοπώ ή να τον αινέσωμεν και δοξολογήσω μεν δια τας απειροτελείους ιδιότητας, ή να τον καθικετεύσωμεν να μας γείνη ανάγκη βοηθός, ή να τον ευχαριστήσωμεν δια παρασχεθέντα εις ημάς αγαθά. Ως ανάτασις νου και καρδίας ορίζεται η προσευχή, διότι τούτο κυρίως αποτελεί την φύσιν και σύστασίν της, όπου δε η γλώσσα μόνον κινείται χωρίς και ο νους και η καρδία να συμμετέχουν, εκεί προσευχή πραγματική δεν λαμβάνει χώραν. Εκ του τριπλού σκοπού, τον οποίον κατά τας περιστάσεις επιδιώκει, η προσευχή λαμβάνει το όνομα τώρα μεν προσευχής αινετηρίου, άλλοτε δε προσευχής ευχαριστηρίου.
Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ είνε νοερά και ολόψυχος συνδιάλεξις. Και καθώς εις πάσαν συνδιάλεξιν υπάρχει ο λέγων και ο ακούων, ούτω και ενταύθα έχομεν ένα λέγοντα και ένα ακούοντα. Ο λέγων είναι ο άνθρωπος. Ο ακούων είναι ο Θεός. Εάν δεν υφίστατο “ακούων”, η προσευχή θα ήτο μία φρεναπάτη, και τα εκατομμύρια και δισεκατομμύρια των θνητών, από των στομάτων των οποίων νυχθήμεροι αίνοι και δεήσεις αναφέρονται, θα παρίστων μίαν δύσμοιρον σωρείαν παραφρόνων. Αλλ’ ευτυχώς ο Θεός υπάρχει, και η ανθρωπότης, προσευχομένη, σωφρονεί και λογικεύεται.
(Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)
ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ
Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ
Εισαγωγικό σημείωμα
Προοίμιον
Κεφ. Α’ Ουσία και βάσις της προσευχής
Κεφ. Β’ Καθολικότης της πεοσευχής
Κεφ. Γ’ Αναγκαιότης της προσευχής
Κεφ. Δ’ Αντιρρήσεις τινές περί προσευχής
Κεφ. Ε’ Η προσευχή εν σχέσει προς τους φυσικούς νόμους
Κεφ. ΣΤ’ Εις Πλατωνικός διάλογος περί προσευχής
Κεφ. Ζ’ Το αντικείμενον της προσευχής: Η δόξα του Θεού και αι ημέτεραι ανάγκαι…
Κεφ. Η’ Το αντικείμενον της προσευχής: Αι ανάγκαι του πλησίον
Κεφ. Θ’ Διατί δεν εισακούονται αι προσευχαί μας
Κεφ. Ι’ Η πίστις και η εγκαρτέρησις εν τη προσευχή
Κεφ. ΙΑ’ Η ταπεινοφροσύνη και η προσοχή εν τη προσευχή
Κεφ. ΙΒ’ Η προσευχή και η εργασία
Κεφ. ΙΓ’ Η ατομική προσευχή
Κεφ. ΙΔ’ Η οικογενειακή προσευχή
Κεφ. ΙΕ’ Η δημοσία προσευχή
Κεφ. ΙΣΤ’ Το «Πάτερ ημών» πρότυπον προσευχής
Επίμετρον
Αχιλλέως Παράσχου: «Όλα προσεύχονται»