ΤΟ ΠΑΠΙΚΟΝ ΠΡΩΤΕΙΟΝ
Ο θεολογικός διάλογος, όπως ευρύτερα και η συμμετοχή μας στην Οικουμενική Κίνηση, δεν είναι πράγμα απλό και εύκολο. Το έδαφος του διαλόγου είναι από τη φύση του επικίνδυνο και ολισθηρό. Το επίκεντρό του είναι χωρίς αμφιβολία η εκκλησιολογία. Σ’ αυτόν επιζητείται στίγμα εκκλησιολογίας, δηλαδή ο εντοπισμός και η οριοθέτηση της μιας, αγίας του Χριστού Εκκλησίας (Una Sancta). Για τους Ορθοδόξους βέβαια ένα τέτοιο πρόβλημα δεν υπάρχει, διότι στην Εκκλησία μας υπάρχει στην πληρότητά της, η μία, αγία, καθολική και αποστολική του Χριστού Εκκλησία. Οι Ορθόδοξοι έχομε την Εκκλησία∙ είμαστε η Εκκλησία. Στο θεολογικό όμως διάλογο βρισκόμαστε αντιμέτωποι με δύο διαμετρικά αντίθετες και λαθεμένες εκκλησιολογίες, την προτεσταντική και την παπική. Η πρώτη δεν είναι εύκολο να επισημανθεί, γιατί έχει χάσει οριστικά το στίγμα της ορατής Εκκλησίας, αεροβατούσα στον ομιχλώδη χώρο της αόρατης κοινωνίας των αγίων. Η δεύτερη πάλιν, τονίζουσα υπερβολικά τον εξωτερικό χαρακτήρα της Εκκλησίας, παρουσιάζει τη μορφή του Ποντίου Γλαύκου της μυθολογίας, παραμορφωμένη και φορτισμένη με σωρεία δογματικών πλανών και καταχρήσεων, με την πυκνή δε σκιά του παπισμού να την σκοτίζει, προβάλλει αποκρουστική όλως και απαράδεκτη. Συμβαίνει δε το εξής παράδοξο στο θεολογικό διάλογο των Εκκλησιών: η συνεννοήσή μας με τους Προτεστάντες να είναι ευχερέστερη, παρά το ευρύ δογματικό χάσμα που μας διαχωρίζει∙ ενώ με τους Παπικούς, παρά την δογματική εγγύτητα που υπάρχει μεταξύ μας, η συνεννόηση να είναι αρκετά δύσκολη και προβληματική, με κύρια αιτία του φαινομένου τον επαχθή Παπισμό!(Η αποκορύφωση στην οποία κατέληξε ο Ρωμαιοκαθολικισμός το 1870, ότε στην Α’ Βατικανή σύνοδο εθεσπίσθηκαν τα αποκρουστικά δόγματα του παπικού πρωτείου και του αλαθήτου).
Ως γνωστόν, στην Ορθόδοξη Καθολική Εκκλησία το λαϊκό στοιχείο δεν είναι στοιχείο αδρανές και παθητικό. Ως σώμα Χριστού και φορέας της γενικής ιερωσύνης (1 Πέτρ. 2, 9), ασκεί κατά τρόπον ιδιότυπον το τρισσόν αξίωμα του Χριστού και, ως εκ τούτου, δικαιούται να λαμβάνει μέρος –πάντοτε εντός των κανονικών πλαισίων- στα πράγματα και τις υποθέσεις της μητέρας Εκκλησίας του. Στο δογματικό μάλιστα πεδίο ο λαός του Θεού είναι ex officio ο φρουρός και προασπιστής της πίστεώς του, κρίνοντας ακόμη και αποφάσεις Οικουμενικών συνόδων. […]
(Απόσπασμα πό το περιεχόμενο του κειμένου ΤΟ ΠΑΠΙΚΟΝ ΠΡΩΤΕΙΟΝ του Καθηγητού ΑΝΔΡΕΟΥ ΘΕΟΔΩΡΟΥ)