Η ΑΝΟΙΞΗ ΤΗΣ ΑΝΝΑΣ
Η άνοιξη… Το κορίτσι…
Η άνοιξη είναι η νιότη.
Το κορίτσι λέγεται Άννα.
Η Άννα δε μπήκε σε κανένα κήπο να κόψει λουλούδια.
Η ζωή δεν της άφηνε περιθώρια για ρομαντισμούς. Ανακάλυπτε καθημερινά άλλα λουλούδια γύρω της, μέσα της.
Λουλούδια της προσφοράς στον άλλο, λουλούδια του ανηφορικού μονοπατιού.
Μπήκε από μικρή με κέφι σε έναν αγώνα δύσκολο, όμορφο με όνειρα και στόχο.
Όνειρα προσγειωμένα, στόχο συγκεκριμένο. Τα πράγματα ήταν ζόρικα, μα δεν το ‘βαζε κάτω.
Κι ένιωσε τη χαρά της νίκης.
Γιατί… πατούσε χαμηλά.
Γιατί….είχε εναποθέσει την ελπίδα της ψηλά, στην Αγάπη.
Γι’ αυτό η καρδιά της δόθηκε, αλλά δε σπαταλήθηκε.
Έμεινε ατόφια και καθάρια, ώσπου να συναντήσει… την αγάπη.
Η Άννα της 10ετίας του ’60, με τη μαύρη ποδιά του Γυμνασίου, το άσπρο γιακαδάκι και το γλυκό πρόσωπο, έρχεται να συναντήσει τη μαθήτρια του σήμερα. Αυτήν που βομβαρδίζεται από ποικίλους πειρασμούς, ηλεκτρονικά μηνύματα και δεν βρίσκει κανένα νόημα στο σχολείο και στη γνώση. Τρυφερό, νοσταλγικό διήγημα.
(Από την παρουσίαση του εκδότη)
Η ΑΝΟΙΞΗ ΤΗΣ ΑΝΝΑΣ



