ΤΟ ΔΡΑΜΑ ΕΝΟΣ ΑΘΩΟΥ
Ήτανε μια μέρα ηλιόλουστη, μαγευτική και μυρωμένη. Το ξωκκλήσι, που θα γινόταν ο γάμος του Αλέκου και της Μαίρης ήτανε ζωσμένο από ολοπράσινα ψηλά πεύκα. Και στα παρτέρια της εκκλησιάς λουλούδια ανθισμένα μοσχοβολούσαν. Η άνοιξη χαμογελούσε στο νεαρό ζευγάρι μ’ όλο το δροσερό χαμόγελο των κρίνων της.
-Ά, τι όμορφα που είναι εώ πάνω, είχε βάλει μια φωνή η Μαίρη το δειλινό της παραμονής…
Και σήμερα έφθασε εκεί ακουμπησμένη στο μπράτσο του πατέρα της, μαζί με τα δυο της αδέρφια – τη μάνα της την είχε χάσει δυο χρόνια τώρα – τον κουμπάρο το Στάθη και λιγοστούς φίλους, να συναντήσει τον άνδρα τον ονείρων της. Έγινε το Μυστήριο και όλοι έρραναν το νέο ζευγάρι με ροδοπέταλα και ρύζι. Μα το Μυστήριο ήταν γι’ αυτούς κάτι το τυπικό. Κοίταζαν πότε να τελειώσει…
Ήτανε και οι δυο παιδιά του αιώνα μας. Ο Αλέκος είχε μεγαλώσει κοντά σε γονείς αδιάφορους για κάθε τι, που είχε σχέση με την πίστη. Και τρία χρόνια πριν τους είχε χάσει και τους δυο σε αυτοκινητιστικό δύστύχημα και είχε μείνει μόνος. Αδέλφια δεν είχε.
Ο πατέρας της Μαίρης διατηρούσε κάποια πίστη, τα αδέλφια της όμως, ο Γιάννης και ο Δημήτρης, μόνο το γλέντι κοίταζαν και την καλοπέρασή τους. Και αυτή από κάποια παράδοση, δυο-τρεις φορές το χρόνο πήγαινε στην εκκλησία. Μα η πίστη και στον Αλέκο και στη Μαίρη ήταν κλονισμένη. […]
(Απόσπασμα από το διήγημα ΤΟ ΔΡΑΜΑ ΕΝΟΣ ΑΘΩΟΥ)
ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ
1.- ΤΟ ΔΡΑΜΑ ΕΝΟΣ ΑΘΩΟΥ
ΚΕΦΑΛΑΙΟ Α’
Ένας γάμος συμβατικός
ΚΕΦΑΛΑΙΟ Β’
Φάνη, παιδί μου, τι φταις εσύ;
ΚΕΦΑΛΑΙΟ Γ’
Δύσκολο πέρασμα
ΚΕΦΑΛΑΙΟ Δ’
Θα βρεις αυτό που ζητάς
2.- ΑΥΤΟΙ ΔΕΝ ΛΥΓΙΣΑΝ
ΚΕΦΑΛΑΙΟ Α’
Πρώτα χρόνια
ΚΕΦΑΛΑΙΟ Β’
Δύσκολες ώρες
ΚΕΦΑΛΑΙΟ Γ’
Εφόδια
ΚΕΦΑΛΑΙΟ Δ’
Αγώνας από το πρωΐ μέχρι το βράδυ
ΚΕΦΑΛΑΙΟ Ε’
Πάντοτε αλύγιστοι
ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΣΤ’
Φτερουγίσματα στα ουράνια
3.- ΑΞΕΧΑΣΤΑ ΧΡΟΝΙΑ
ΚΕΦΑΛΑΙΟ Α’
Ένας άλλος… φώληασε μέσα μου
ΚΕΦΑΛΑΙΟ Β’
Αξέχαστα ήταν εκείνα τα χρόνια
4.- ΔΕΚΑ ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΌ ΤΗ ΦΟΒΕΡΗ ΕΚΕΙΝΗ ΝΥΧΤΑ
ΚΕΦΑΛΑΙΟ Α’
Τι φοβερά εκείνα τα χρόνια
ΚΕΦΑΛΑΙΟ Β’
Ήρθε στην καρδιά το φευγάτο πούλι