Η ΖΩΗ ΣΑΝ ΕΞΙΣΩΣΗ ΤΟΥ ΜΙΚΡΟΥ ΜΕ ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ
Οι σκέψεις, οι προβληματισμοί και οι στοχασμοί, 90 τον αριθμό που περιέχονται στο μικρό αυτό βιβλίο, είναι προσπάθεια που έγινε κατά καιρούς και που συνολικά ξεπερνούν τα τριάντα χρόνια. Επειδή το ταλέντο της ποίησης δεν το έχω, θα μπορούσε να πει κάποιος ότι σε αρκετές περιπτώσεις είναι ποιητικοί στίχοι σε πεζό λόγο. Μπορεί να κατατάξει κάποιος τις σκέψεις αυτές με διάφορα κριτήρια: σε φιλοσοφικές, επιστημονικές, κοινωνικές, ψυχολογικές, θρησκευτικές ή συνδυασμό αυτών. Η σειρά που περιέχονται στο βιβλίο είναι τυχαία, για να έχουν και περισσότερο ενδιαφέρον. Κάποιες είναι απόρροια βιωματικών καταστάσεων τόσο προσωπικών όσο και της συλλογικής ανθρώπινης εμπειρίας, κάποιες καθαρά διανοητικές κατασκευές, που όμως θέλω να πιστεύω δεν είναι ξεκομμένες από την προσέγγιση καρδιάς.
Ο συγγραφέας θα ήταν ευχαριστημένος, αν ο αναγνώστης έβρισκε έστω και έναν στοχασμό, που να τον εκφράζει ή να τον προβληματίσει θετικά. Επίσης ευχαριστημένος θα ήταν, αν η προσπάθειά του δημιουργήσει, περισσότερα ερωτήματα παρά απαντήσεις.
Τέλος αν υπάρχει κάτι λίγο ή πολύ που δεν εκφράζει κάποιον, ας θεωρηθεί ως αστοχία του συγγραφέα. […]
(Απόσπασμα από τον πρόλογο του βιβλίου)
Υπάρχει διάχυτη αντίληψη ότι η Βιολογία, περισσότερο από κάθε άλλη επιστήμη, αποπνέει ένα πνεύμα υλισμού απιστίας και αθεΐας. Αυτό δεν είναι ψέμα, όπως δεν είναι ψέμα το γεγονός ότι υπάρχουν πιστοί βιολόγοι και πιστοί άλλων επιμέρους βιολογικών επιστημών (γιατροί, γεωπόνοι κ.λ.π. Μην ξεχνάμε, ότι ένας από τους δύο στυλοβάτες της σύγχρονης βιολογίας ο Γρηγόρης Μέντελ ήταν μοναχός. Ποια είναι όμως τα βαθύτερα αίτια πρόσδεσης στην απιστία ενός βιολόγου; Μήπως ανακάλυψε μέσα από την επιστήμη του ότι δεν υπάρχει Θεός; Όχι βέβαια. Είναι άραγε οι αδυναμίες και ο εγωισμός της ανθρώπινης φύσης; Μήπως το ορθολογιστικό κλίμα της όλης επιστήμης; Μα αυτά θα πει κάποιος ισχύουν για όλους τους ανθρώπους και όλους τους επιστήμονες. Η άποψή μου είναι ότι ισχύουν όλα αυτά, συν και κάτι άλλο. Ο βιολόγος είναι δέσμιος του αντικειμένου της ίδιας του της επιστήμης, της επιστήμης της ζωής. Θεωρεί και όχι άδικα, ότι απ’ οποιονδήποτε άλλο επιστήμονα είναι αρμοδιότερος για τη μελέτη και τη γνώση του φαινομένου της ζωής, στη ζωντανή ύλη. Ταυτόχρονα βλέπει τον άνθρωπο σαν την ανώτερη κατάσταση εξέλιξης της ζωντανής ύλης και της ύλης γενικότερα. Επομένως συνειδητά ή ασυνείδητα ταυτίζει τον εαυτό του με την ανώτερη έκφραση αυτοσυνειδησίας της ζωής. Το παίζει Θεός έστω και ασυνείδητα και αυτή του η αυτοθέωση, τον κάνει να νιώθει μια άρνηση και ένα κόμπλεξ απέναντι στην αντίληψη Θεού δημιουργού της ζωής. […]
(Απόσπασμα από το περιεχόμενο του βιβλίου)
ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ
ΑΝΤΙ ΠΡΟΛΟΓΟΥ
Η ΖΩΗ ΣΑΝ ΕΞΙΣΩΣΗ ΤΟΥ ΜΙΚΡΟΥ ΜΕ ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ. 90 ΣΤΟΧΑΣΜΟΙ
ΑΠΛΑ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΑ ΣΤΗΝ ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ